CRÓNICA DAS HORAS VELLAS
CRÓNICA DAS HORAS VELLAS ( Cartas a ti… ) OS DÍAS GRISES Sei moi ben que ti non botabas todo o ano no pobo, e por mais que eres dos que viñan a miúdo, estou seguro de que non viviches a metade das cousas que eu vivín e que gardo na memoria, por iso che escribo, pa contarchas e pá que tamén ti as poidas contar algún día. P oida que lembres aqueles invernos en que pasaban meses sen que se vira o sol. Chovía sen parar; a auga baixaba do monte carrexando pedras e terra, as rúas semellaban ríos de lama polos que non se podía andar, e non había zocos nin zamarra que abondasen para tornar tanta auga. Naqueles días curtos e grises a electricidade fallaba de cote, quedabamos sen corriente durante semanas enteiras, e había que botar man dos candís e das velas pa alumear e ter algo de luz. Matabámolo frío ó carón do lume da lareira; moitas noites, mentres se secaban os zocos, ceabamos con torresmos e castañas. Algunha vez comiche aquelas patacas que se ...
