QUICO VIZ

MAR DE SOÑOS “Abriu os ollos e viu ó seu lado a alguén que o amaba; alguén en quen nunca antes se fixara, pero que sempre estivera alí agardando pola súa mirada. E antes de que rematara o tempo de soñar, decidiu convertela a ela no seu soñó…”           CONTIDO: - Os soños de Ela  - Anacos de min - No vento  - Liberdade   -  Unha gaiola nas nubes  - A medida do querer  -    -  Na corredoira da vida  - O teu batel   - O tesouro de soñar  - Os teus ollos   -  O cantar do carro vello  - Espertares  - Xuntiños  - Tí...  - Pola ribeira do sentir ************************ OS SOÑOS DE ELA Ela aprendeu a secar o mar  e a facer mais grande a praia  das luces do seu espertar.  Aprendeu que os soños de onte   son lembranzas de mañá,  e que  os soños vellos  son  tan só  o comezo do camiño  que nos queda por andar  Descubríu que hai ilusións  que se poden sentir e tocar,  e aprendeu a sentarse no vento,  a agardar a chegada dos soños  e facerlles un sitio no tempo.  A prendeu  outra vez  a camiñar, 

CRÓNICA DAS HORAS VELLAS (1ª Parte)  (Baseado en feitos reais)   CONTIDO: - A CASA DO SARXENTO - O MOZO DA MESTRA - O TEMPO AGARDADO - O TEMPO FUXIDO - ELEMENTO PERIGOSO - UN PANADEIRO NA GUERRA - OS DÍAS NA ALDEA - A FEIRA DAS CRUCES - O Nº 100 DA RÚA DO HÓRREO - O WOLFRAM; A CASA DA CAMPÁ - A PAZ DE PAPEL - AS OUTRAS GUERRAS - A CASA DE CANDA A CASA DO SARXENTO Era unha das mais grandes da parroquia,  das poucas que  naqueles tempos, ademais de electricidade tiña cuarto de baño e auga quente; supoño que era por iso polo que a mestra vivía con nos. Erguíase moi cedo; ía á cociña por unha cunca de sopas de leite,  e volvía pa habitación  a preparar os traballos do día. Non ben amañecía cando ela  marchaba pa escola e, sempre, ó pasar por diante do meu cuarto petábame na porta dicindo:         -¡Espabila, que xa é tarde!    A escola estaba no fondo da aldea, na eira do crego. Por riba de todo estaba  o traballo no campo e o coidado do gando; o s rapaces n on tiñan horario nin días pa ir