SOMBRAS DE CRISTAL
SOMBRAS DE CRISTAL
-Cartas a Tí-
Detívenme na lousa grande que hai á beira do pozo, na mesma lousa na que tantas veces me parara a descansar ou a comer un bocadillo. Cando me pareceu, erguinme, colguei o zurrón ó ombreiro e, non sei como caín, mais antes de que me dese tempo a darme conta, xa estaba metido na auga. Despois foi como se o río turrase de min; a cada movemento meu algo me levaba outra vez ata o fondo. Non había nada que me impedise moverme nin nada no que puidera estar encerellado, mais non era capaz de saír á superficie.
Deixei que me levase a corriente, pensando que ó chegar á presa do pozo podería
saír aínda que fose arrastras. Non sei canto tempo levaba xa no fondo do río; os
pulmóns pedían aire e por máis que me deixaba levar pola auga ou tentaba
nadar, parecíame que non me movía do sitio. Nun intre, comecei a ver un espazo infinito, alumeado e brillante e tiven a sensación de que alguén a quen non conseguín ver se achegaba a min; era como se me falase cunha voz que non podía oír, pero murmuraba na miña cabeza algo que eu non entendía. Despois foi como si esa cousa que estaba ó meu lado me sorrira e me empurrase ata arriba; botei ás mans á mesma lousa
polo que esvarei e, en canto me repuxen un pouco acendín o lume e púxenme a secar a
roupa.
Esa noite case non puiden durmir cavilando no que me acontecerá. Estaba seguro de non haber visto nada baixo a auga, mais..., dende aquela, hai veces que teño a sensación de que, fose o que fose o que se achegou a min e me falou ó oído, está ó meu carón intentando dicirme algo…
Agora, cada vez que lembro aquilo, e tódalas veces que paso por un deses momentos dos que che teño falado, xurde esa imaxe incorpórea da que o único que podo dicir é que ten uns ollos moi grandes e negros, máis negros que unha noite de inverno sen lúa.
-------------
Non tardei en darme conta de que tamén dende aquel día, á miúdo resoa na miña cabeza un son que, aínda que melódico, resúltame bastante molesto. Ese son é como un burato que alguén abriu na miña vida; un burato que me comunica cunha dimensión descoñecida dende a que me chegan as mensaxes das que xa che teño falado.
Non
me acostumo a esa sensación; atafégame e fai que sinta que non podo respirar, que o meu corpo queda baleiro, que o corazón se me para, ou se poña a latexar con tal forza que parece querer saír do meu peito… Non me
acostumo a non sentir o chan baixo os pes, nin a ter esa sensación de que
alguén me arrastra polo ar…
O PRIMEIRO CONTACTO
Había festa en Piloño; nun intre armouse un pequeno rebumbio e oín a alguén comentando que lle pegaran un tiro a unha muller das Cruces e que a mataran.
Ó chegar ó pobo pronto souben quen era a falecida... Coñecía ben a aquela muller; viña moito á nosa casa, a mercar e a contar as súas penas... Había uns días que a vira; entro na tenda, sorrindo coma sempre, mais non foi capaz de conter as bágoas...
Contou que o marido lle daba unhas malleiras que a deixaban sen sentido, que a ameazaba con botala da casa, ou con pegarlle un tiro...
Dixeron que se suicidara coa escopeta do seu home, máis quen a descubriu alí tirada á beira da porta, contoume que ese día estaba na horta abrindo unhas birtas, xusto á beira da eira onde ela se suicidou. Tamén me contou que ela tiña a escopeta collida coas dúas mans, tal que un cazador cando vai a disparar á peza, e que en todo o tempo que estivo na horta, a poucos metros dalí, non oeu ningún disparo...
-------------
Estaba só; púxenme a limpar unhas manchas que apareceran na fiestra, e sorprendinme cando me din conta que dende alí se vía a aldea na que se suicidara aquela muller. Dinme a volta pa recoller algo que deixara no chan e, foi entón cando sentín a súa voz resoando na miña cabeza:
-Mírame, non teñas medo... Mírame...
Un aire frío entraba no salón, coma unha brétema que o encheu todo cunha estraña luz agrisada; case sen atreverme a erguer a cabeza, mirei de esguello cara a outra fiestra pa comprobar que aínda seguía lucindo o sol; neso, como quen corre unha cortina, empanáronse os cristais.
Atafegábame a sensación de impotencia e o medo a atopar algo para o quen non estaba preparado.
-Mírame, non teñas medo... Mírame... Xa sabes quen son...
Pechei os ollos pa non vela e... a súa imaxe sorrinte apareceu na miña mente. Sentía que me observaba; sentía que ela estaba detrás de min agardando a que me xirase... Non sei de onde saquei forzas pa preguntarlle:
-Por qué? Por qué eu...?
-Porque estás na porta; porque nos podes ver...
-En qué porta? Ver a quén?
-Aos que estamos neste lado; poida que nunca te deras conta ou que non o quixeras saber... Agora quéroche pedir que me axudes...; ti sabes que non me matei...
-Eu nada podo facer! Qué queres de min?
-Tan só que cada vez que o vexas te lembres de min, que na túa mente vexas a miña imaxe...
Semellaba que tiña un tren na miña cabeza; un tren que vai a toda velocidade, sen rumbo, dando bandazos coma un barco no medio da tormenta. Non sei ben de qué, mais tiña medo e non quería seguir oíndo aquela voz. Coido que non cheguei a erguer a vista do chan; como puiden fun de cara á porta e deixei o salón ó tempo que ía repetindo:
-Déixame! Non quero saber nada! Non quero saber nada! Non quero saber nada!
O resto do día vivino nun incongruente debanar das ideas que asolagaban o meu pensamento; tiña a sensación de non ser eu, de que aquilo non me sucedera a min, de haber tido un pesadelo do que non conseguía saír. Ata o día seguinte non volvín a entrar no salón, despois de espertar dunha noite relaxante, tranquila, e sen pesadelos.
Aínda que non volvín a ter unha experiencia exactamente igual, dende aquel día ocórrenme cousas que non podo explicar e que non quero entender; por máis que xa é algo habitual cústame afacerme á idea do que conleva ter esa percepción; sobre todo, cando se trata dalgún familiar ou dun amigo. Pouco a pouco souben de qué porta me falaba aquela muller.
NO OUTRO LADO
Chegamos ó río ó mesmo tempo e acordamos ir cada un por unha beira. Perdino de vista ata chegar a "O Pozo do Ferreiro":
-Luis, qué? Pescaches moitas?
-Algo levo!! Pero agora teño que marchar; eu xa te deixo.
-Pois nada; ata o domingo que ven, a ver se nos vemos!!
Nun intre, xirei pa saír do río e cando volvín a mirar, xa non vin a Luis.
Pola noite marchei pa Pontevedra. Á semana seguinte regresei ás Cruces; nada máis baixar do coche atopeime cun fillo de Luis ó que non lembraba ter visto dende había varios anos. Estivemos falando un bo anaco e ó despedirnos, díxenlle:
-Xa lle podes dicir ó teu pai que mañá volvemos a vernos no río!!!
-Quico..., non te lembras? O meu pai morreu o ano pasado... Ti estiveche no velatorio...
Non sei qué cara se me puxo; non sabía qué decir, e moito menos contarlle que había sete días eu estivera pescando co seu pai. Non lembro cómo quedou a cousa, tan só que despois estiven cavilando toda a tarde. Como o meu pai (meu compañeiro de pesca) levaba uns días algo canso e xa non saía da casa, non fun a pescar. Despois de comer deiteime no sofá; cando me erguín mirei pola fiestra e vin a Luis camiñando pola acera de cara ó café de Ramón, paseniño, coas mans cruzadas ás costas. Parou, xirouse e quedou mirando pa min; sorrindo, ergueu unha man e moveuna en sinal de despedida. Non o volvín a ver.
Vas entendendo por qué nunca contei estas cousas?
-------------
Foron uns anos desconcertantes, de tolemia, de non saber qué facer; non tiña a quen contarllo e, ademais, quén me ía a crer?...
Chegou un momento no que podía sentir a proximidade dalgún contacto ou do falecemento de alguén. Non, nunca souben quén era o que ía a falecer, mais había sinais que me avisaban da proximidade; por exemplo: cada vez que pasaba pola curva do serradoiro de Cortizada e o aparello de radio enmudecía, si! enmudecía uns segundos aínda que fose escoitando un cd, nese momento eu sabía que non ía a tardar en aparecer alguén que xa estaba no outro lado. O que mais me alteraba era saber que podía ter unha conversa con ese ser, sen saber que xa non estaba aquí, neste lado...
Coido que tampouco che contei o de aquela vez en Dorvisou... Soubemos que era o enterro dun home que viña moito pola nosa casa; un home bo onde os houbera; unha desas persoas que van sementando paz e positividade por onde pasaban. Sentín a necesidade de ir ó enterro e, alá fomos meu pai máis eu.
Todo transcorría do xeito normal que se pode agardar nun enterro: fora da casa xente dun lado pa outro, falando de todo menos do defunto ou rindo a gargalladas. Eu miraba pa eles intentando que as miñas olladas puidesen influír na súa mente e se decatasen do pouco agradable que pode resultar ter esa actitude nun momento así. Era como se alguén me estivese pedindo que os mandase calar, e fíxeno:
-Non podedes calar un pouco e amosar algo de respecto?!!!
Non sei canto berrei, mais deberon de oírme todos. De súpeto fíxose o silencio; algún miraba pa min coma pedindo perdón e, nun intre sentín a súa voz:
-Grazas!
Á miña beira tan só quedaba meu pai e unha moza loira con trenzas, á que eu xa tiña visto noutros enterros; unha muller tan bonita que era moi difícil non ver. Mirei pa meu pai cando me dixo:
-Fixeches ben. Alguén o tiña que facer.
Sacaron o cadaleito; primeiro ía á igrexa e despois do funeral, po cemiterio. Cando pasou diante de min sentín que o defunto me falaba, mais non puiden entender o que dicía; quedei parado, como cravado ó chan, ata que o meu corazón comezou a latir con forza. Botei a correr coma un tolo de cara ó cadaleito; non sentía o chan... Parei cando alguén me botou un brazo ó ombreiro; era a moza loira que, mirándome con cara de compaixón, dixo:
-Xa te acostumarás...
Quedeina mirando sen entender nada. Sen afastar a mirada, xirou un chisco a cabeza con un lixeiro aceno, como convidándome a mirar detrás dela e..., alí estaba o home ó que ían a dar sepultura. Diante del, a moza loira sorría... Os dous levantaron a man nun xesto de despedida e, non sei cómo, desapareceron...
-------------
Coido que meu pai sabía polo que eu estaba pasando; non sei como nin porqué, mais sabiao... Un pouco asustado, conteille o que sentira; el deume un abrazo e dixo:
-Xa te acostumarás...
Dende aquel día o tempo xa nunca máis volveu a ter o mismo sentido. Nalgunha ocasión falando na casa, comentaba ter visto a alguén a quen había tempo que non vía e, moitas veces, moitas, meu pai con tan só mirarme daquel xeito que aprendín a interpretar, facíame saber que, outra vez a porta do outro lado se abrira...
AS OUTRAS VIDAS
Xa che contei que teño chegado a un sitio ó que ía por primeira vez, e xa o coñecía sen haber estado nunca alí. Dixéronme que é algo que lle ten pasado a máis xente, algo debido a que algunha vez puidemos ter oído falar dese sitio e a nosa mente fai o resto; puidera ser, mais... qué pensarás se che digo que no meu pobo eu estiven en sitios que non lembra ninguén...?
-------------
Xa ía pa casa cando me crucei con Gonzalo que, con cara triste, díxome que morrera Andrés. Non sei se me sorprendeu mais que alguén con quen apenas compartín algún momento algunha vez, e de casualidade, sen mais nin mais se dirixira a min no medio da rúa pa dicirme que morrera Andrés, como que morrera Andrés…
-Pero… Qué dis? Cando morreu? Ónde? Qué lle pasou?
-Morreu onte no hospital… Estaba alí dende a
semana pasada… Iso é todo o que sei…
Coido que botei a andar sen saber nin pa onde ía; era como estar no medio dun pesadelo… Outra vez os meus pes deixaban de sentir o chan… Outra vez a sensación de estar flotando no ar... Ollei pa os lados buscando a cara da moza loira, agardando volver a ver a Andrés detrás dela, mais a rúa estaba baleira; non había ninguén…
Aínda non cho dixen: había uns minutos que estivera falando con el, con Andrés; estivemos lembrando anacos da nosa nenez, de cando xogabamos na casa vella que había á beira do camiño vello de Cumeiro, de cómo renxía o galo cataventos que había no tellado, das veces que iamos a sentarnos nos marcos do camiño pa ver a Capillas que viña cantaruxando, mentres facía soar aquela gaita de fol remendado...
Do galo cataventos xa nin che falo; ninguén lembra ningunha casa das Cruces que tivera tal. Ás veces penso que nalgún momento a miña vida transcorreu noutra vida paralela, no mesmo sitio, cos mesmos amigos, mais nun tempo e unhas situacións que tan só eu lembro.
Paso por diante da estartelada casa de Gumersindo, o ferreiro, e penso en se foi verdade que eu estiven tantas veces alí con Andrés, dándolle ó veo de aventar o carbón, poñendo calquera cacho de ferro na barqueta pa quitalo candente e metelo na tinalla a arrefriar... O ferreiro ríase, rosmaba, e polo baixiño dicía:
-Humm... A "vere"... "Ta" bennn... Ides a ser bos ferreiros...
Despois miraba pa min e con certa complicidade diciame:
-Non lle dighades ós vosos pais que vos deixei traballar e remexer no lume, que me berran!
Estabamos fachendosos do noso segredo que non coñecía ninguén... Nunca se me ocorreu pensar que o meu pai tivera poderes de adiviño, mais algunha vez deixoume cavilando un anaco cando, o chegar eu á casa comentaba con sorna :
-Non ulides ó chamusco...? Estarase queimando algo...?
Iamos a xogar ó Campo dos Marcos, á beira do camiño que sobe po Camballón. Andrés mais eu pasabamos por diante da casa do ferreiro, unha casa que está no que antigamente se chamaba "O Camiño Real". Gustábanos chegar alí ou ó Carpacedo sen que nos visen os outros rapaces; era como sentirse dono dun secreto, dun coñecemento dos camiños que a nos parecía que non coñecía ninguén...
Lembro as risas de meu pai un día que estabamos Andrés mais eu remexendo nas brasas mentres nos quentábamos ó lume da lareira; meu pai contounos que non houbo vez que estiveramos na casa do ferreiro sen que el e o pai de Andrés o souberan...
Ás veces, cando penso naquelas vivencias, teño a sensación de que non era eu quen estaba nelas, mais... sempre que entro na casa vella e miro pa lareira, lembro cada unha daquelas muxicas que fuxían do lume cada vez que remexiamos nos tizóns; lembro o bruar do vento e son da choiva de inverno, o ar frío que se colaba polas rendixas daquela porta escangallada… Séntome no banco á beira da lareira e poño a man na orella, por si oio chegar a Andrés…
-------------
Sempre queda algo por contar... Ás veces tes que atopar a alguén a quen lle ten pasado algunha cousa similar pa falar sen medo a quedar coma un espécime digno de estudio de calquera psicólogo dos que veñen do estranxeiro. Quero que entendas que se non che conto todo, non é porque non queira ou porque teña medo a contalo (a estas alturas da miña vida, xa non me queda sitio pa ter medo...); tan só é que me quedou no tinteiro.
E agora que me lembrei da sorna e da sutileza das bromas que gastaba meu pai, vouche contar:
Dende que faleceu, sempre atopou o xeito de me facer saber que estaba preto. Sempre pensei que o día que eu estaba rachando uns toros de madeira coa machada fora a primeira vez; agora xa non sei cantas habería antes, só que eu non o sabía...
Aquel día tronzara coa motoserra un bo montón de madeira; púxenme a fendela co machado e, ía afastando algún dos rachóns que non tiñan nos pa facer astoas pequechas coas que prender o lume. Coa macheta pequena ía facendo os garabullos, e cando se ían amontoando afastábaos pa xuntalos noutro montón.
Hai quen di que eu son moi despistado e, a forza de oílo xa comezo a crer que o son... mais o que me pasou ese día non foi por mor dos meus despistes, non...
Collín un rachón de abeneiro, que nin da calor nin fai carbón, mais é moi bo pa acender porque arde moi ben; púxeno enriba do cepo, fendino á metade, pousei a macheta, collín outra hacha pa fender e, a macheta non estaba onde a deixei. Eu non me movera do sitio, e aínda así busqueina en tódolos recunchos; a macheta desaparecera. Xa a daba por perdida cando, nun momento sentín a risa pícara de meu pai; entendino todo: era unha das súas bromas. Volvín a mirar po cepo e, a macheta seguía alí...
ESQUECIDOS
Ó longo do día estívenme lembrando de algún dos que xa non están aquí, algúns dos que xa me esquecera... Estiveron aquí, están aquí; foron chegando pouco a pouco e deixándome sentir a súa presenza. Algún segue a ser tan bromista cóma antes de morrer e, non puido deixar de manifestar o seu humor.
Primeiro as sombras, esas sombras furtivas que parecen de alguén que se quere agochar pa que non o vexan, sombras que cres ver e que non son sombras de ninguén... Ó pouco aparece enriba da mesa do meu despacho un obxecto que levaba anos extraviado; despois, unha báscula de baño que varias veces se pon a funcionar ela soa e marcar "11,1 kgs" de cada vez; seguido, un calzador que "fuxe" da miña man cando o vou a coller; alguén que me fai cóchegas na caluga e me di:
-Son eu...
E agora dúas mulleres queren que conte que elas non querían morrer...
-------------
Unha caixa de galletas
Tódolos días de feira viñan á nosa casa a mercar. Era unha parella das que se facían ver; ela preguntáballe a el pa mercar calquera cousa e, el preguntáballe a ela, mais á hora de mercar as galletas, ela levaba sempre unha caixa de "María" de 2 kgs, según lembro e, el, mercaba unha caixa dunhas que viñan de Benavides, unha especie de biscoitos en caixas de 5 kgs e que se vendían a granel; así, cada día de feira, dúas veces ó mes.
Tiñas que velos... Eran coma o can e o gato; por iso che dicía que se facían ver, pois estaban de cote rifando. Falaban baixiño, mais percibíase ben o cabreo:
- Xa che dixen que fagas o que queiras; déixame en paz!!! Cánto café mercamos...?
- Non morrerás, carallo, non morrerás... Levamos aceite...?
- Da Giralda, do de cinco litros, e se o levas tí, que a min dóenme as mans...
- Doerán carallo, doerán... Qué é o que non che doe a ti? Bruxa...
A pesares de todo aquilo, daba gusto aténdelos; poida que non souberan ben qué mercar, mais si que sabían ben o que querían.
Un día catro apareceu na tenda el só, coa mesma cara enfurruñada de tódolos días. Cando alguén lle preguntou pola muller, respondeu alporizado:
- Eu non teño muller! Nunca tiven muller!
Un veciño da beira da casa deles, aclarou o enfado: aquela muller e mais el eran irmáns; viviron xuntos dende sempre, traballando arreo coma escravos, ata que comezaron a cobrar o que daquela se chamaba "subsidio de vellez" Aí foi onde comezaron os problemas e as liortas...
O home non volveu á nosa casa ata o mes seguinte; na tenda, alguén lle preguntou:
- A túa irmá segue enferma? Cómo está? Hai xa ben tempo que non a vexo...
- Morreu...
- Cando morreu? Non souben nada !
- Non o soubo ninguén...
- Qué lle pasou? Non morreu na casa?
- Na casa, si; matouse...
- Qué?!!! Vaia oh!! Pois i que o sinto ben... Cómo é que non se soubo nada...?
- Non se soubo nada porque non llo dixen a ninguén.
- Pero... Si se matou, tería que ir o xuíz... Cómo se matou?
- Alí non veu ninguén, non quixen eu... Matouse ela; meteu a cabeza na pila do lavabo e afogou...
Dalí a uns días contáronme que atoparon o corpo da "suicida" nun recuncho da habitación, tapado cun montón de sábenas e mantas.
Esa vez non me pasou o de outras veces, xa sabes, iso de vela ou de oíla como cando estaba viva, mais si que a vin nun soño moi raro no que me contaba que ela nin se suicidou nin quería morrer, porque "non podía deixar só ó seu irmán"...
-------------
Unha cociña de leña
-A min queimoume viva e ninguén me acudiu por máis que berrei...
Fala outra muller; non oio a súa voz, mais visualizo o que me di. Sei que é.
-Queimoume... Púxome lume e deixoume arder ata morrer...
A tráxica noticia daquela muller que morreu queimada sorprendeu a todos os que a coñecían, e non polo suceso en si, senón polas estrañas circunstancias en que ocorreu.
Coñecina un día de choiva; eu ía no coche cando ó pasar pola aldea aquela, nunha beira do camiño vin a un home axeonllado tentando poñerse de pe; parei, axudeino a erguerse e ofrecinme a acompañalo ata a súa casa, que estaba a poucos metros de onde el caeu. Primeiro negouse, mais coa caída magoara unha perna, case non se podía mover, e tiña unha man esfolada e ensanguentada.
El coñecíame ben, mellor que eu a el. A porta da entrada era de dúas partes; polo día, a de arriba estaba sempre aberta. O pasillo daba directamente á cociña, unha cociña de leña típica de moitas casas de aldea, separada da parede e deixando espazo pa un banco corrido onde estaba a muller que, sen moverse do banco, preguntou:
-E lo...? Qué che pasou, oh? Magoácheste? E ti... ti es... eu a ti coñézote...
En realidade, a quen coñecían era a meu pai (ti sabes moi ben que ser o seu fillo abríume moitas portas...) O conto é que estibemos un anaco falando mentres o home contaba como esvarexera na lama do roleiro e eu lle facía as primeiras curas; a súa única preocupación era saber cánto lle ía a cobrar...
-Non lle vou a cobrar nada; eu non son ese médico das Cruces que cobra ata por tusir, nin son enfermeiro.
-Pois fas as curas coma un enfermeiro; ónde aprendiches?
-Hmmm... É unha longa historia que pertence xa a outra vida... Fun enfermeiro mentres estiven no exército.
-Eres bo rapás... -falou a muller- Seméllaste moito ó teu pai... Reza por min cando eu morra...
-Quén fala de morrer? Está vostede coma unha rosa!
-Non morre, non... (rosmou o home) Nin enferma... puta que a pariu!
Aínda que vin claramente que a relación que tiñan non era a dun matrimonio ben levado, non lle din máis importancia que a que teñen un montón de matrimonios que nin eles mesmos saben por qué están xuntos. Nunca imaxinei que volvería a falar con aquela muller cando xa levaba uns días morta...
-Matoume...
Vireime pa ver quen me falaba e, vin un vulto escuro, coma unha sombra. Tan só souben que era ela cando se identificou como a muller daquel home ó que eu lle había feito as curas.
-Ves...? Eu sabía que a morte andaba preto...
-A xente quedou abraiada... Ninguén entende cómo puido pegar o lume en ti...
-Ese día o meu home foi ó monte a buscar estrume pas cortes do gando; botouse unha treboada de sarabia que o deixou pingando; chegou á casa tremando coma un pitiño... A cociña levaba un anaco prendida, mais a el pareceulle que estaba fría... Púxose coma un tolo..., colleume polo pelo, abriu a portela do fogón e tentou meterme a cabeza dentro... Canto mais berraba eu coa dor, máis se cabreaba... Encheuse de darme patadas e arrastrarme polo chan ata que...
-Ata qué...? Qué fixo?
-Dixo que me ía a ensinar a acender o lume, sacou o acendedor, púxome lume... e deixoume arder... Ó dia seguinte foi á taberna; cando volveu pa casa "atopou" o que quedaba de min e saíu á porta pedindo auxilio... E aí rematou todo.
A CURVA DE CORTIZADA
A radio quedaba muda; si levaba posto un cd, deixaba de soar. Non atopei a ninguén a quen lle tivera pasado algo parecido. Cheguei a imaxinar a existencia dun gran campo magnético producido por algún dos minerais que se extraian das minas da Brea, e non che falo do wolfram, senón daqueles minerais dos que nin os mineiros sabían nada, minerais que facían preciso o emprego de gaussímetros e de medidores geiger (algún está exposto no mal chamado "museo da minería" de Fontao) O coche nunca me parou, ata aquel día que...
Coido que é preciso que retroceda no tempo pa que entendas que todo esto non é nada novo. Sei que non fai falla que che diga que me u pai e mais a miña nai coñecían a miña afección pola temática UFO e todo canto puidera ter relación con OVNIS. Pois ben; sendo neno, unha daquelas mañás de domingo nas que eu quedaba na cama lendo algún dos antigos libros que había na casa dos avós, a miña nai entrou na habitación, nerviosa e moi sorrinte...
- Quico, érguete!!! Sal á fiestra!!! Tes que ver esto!!!
Claro que me erguín ! Saltei coma se me houberan botado un xerro de auga fría (que non sei por qué o digo, dado que non lembro que mo botaran nunca...) Como che dicía, saltei da cama e fun a mirar pola fiestra; na cima do monte das Covas, flotando no ar, estática, había unha bola da cor do aceiro; unha bola tan grande que semellaba chegar dende Sabrexo ata Duxame; tiña unha cinta diametral pola que se podía ver o que parecía ser unha luz interior.
Non sei canto tempo botei mirando cos prismáticos e facendo fotos coa vella Voigtländer do meu pai; tentaba ver algo que eu "sabía" que estaba alí, dentro de aquel xigantesco obxecto que semellaba ter portas e fiestras. De súpeto, polo lado dereito de aquela bola xurdiron catro avións "Saeta" (dos que daquela tiña o exército do ar) Víanse tan pequenos como formiguiñas; levoulles tanto tempo chegar ó outro estremo que, a veces semellaba que estivesen parados no ar. Xa estaba anoitecendo cando a bola desapareceu; foi como si se esvaecera... Lembro que a estaba debuxando e un dos lápices me caeu ó chan; aniqueime a collelo e cando me erguín, a bola xa non estaba...
Aquel día comín ó pe da fiestra. Meu pai, que non me deixou ir con il, foi un dos que se achegaron ata o monte das Covas coa intención de ver a bola de cerca; cando volveu o que dixo foi que tal como se ían achegando, aquel obxecto semellaba estar cada vez máis lonxe...
Case non puiden durmir pensando e imaxinando qué ou quen podía ter construído aquel aparello descomunal; ata soñei que, mentres durmía, uns seres miudiños e pálidos entraban no meu cuarto e me dicían algo ao oído, mais cando espertei non puiden lembrar o que me dixeron...
Pola mañá notei que algo me picaba na barriga... vin que tiña uns puntiños vermellos formando unha figura; semellaban ser as estrelas dunha constelación.
Cunha ilusión indescritible, levei a revelar e imprimir o que tiña aquel carrete. Dalí a uns días fun a recoller as fotos; estaba tan nervioso que me tremaban as mans. Nunha delas estaba Mario subido a unha árbore; noutra, Chelís e Mon facendo piruetas na bicicleta; había unha daquel lobo que entrara na eira de Andrés de Brocos e rematou nun cabalete de madeira; noutra, un gato subido nunha escaleira arrimada a unha parede... mais non había ningunha foto daquel aparello brillante; polo que sei, ninguén de todos cantos fixemos fotos conseguiu retratar a misteriosa bola.
Na radio dixeron que aquela cousa que se viu en case toda Galicia era un globo sonda, mais eu sei que os globos sonda non levan luces...
-------------
Xa pasara a lo menos un mes dende que aquel obxecto aparecera na cima do Monte das Covas. Coido que era primavera; a mediodía temperaba o tempo, o sol brillaba case que de cotío, e aproveitabámolo recreo pa xogar na praza do concello, un espazo de terra rodeado de bancos de pedra e con catro farois facendo esquina. Os bancos, ademais de pa sentarse, servían de porterías de fútbol, de illas nas que refuxiarnos no xogo do marro, de elementos ximnásticos...
Era un de tantos días; lembro que botamos case todo o recreo con aquel xogo que chamabamos "zorro pico ou taina?" O mestre, Luis Esmorís, chamounos dende a porta (daquela, a escola dos nenos estaba nun baixo do antiga casa do concello) Recollín algo que tiña pousado no banco e, no momento en que me xirei, alguén que viña correndo tropezou e saíu voando pa caer enriba miña e empurrarme ata que os dous fomosa a parar contra un dos bancos de pedra; o que caera enriba miña comezou a rirse daquela caída parva, ata que se deu conta de que eu estaba inmóbil, coma morto.
Leváronme en brazos ata a escola e deitáronme no chan. Eu non sentía nada; o mestre chamou ó médico e mandou aviso a meu pai. Barcala, o médico, aconsellou terme na casa ata ó día seguinte e despois levarme ao hospital. Coido que me deron algo pa durmir; a miña cabeza non tardou en poñerse a viaxar polo mundo dos soños e, nese mundo estaba a bola da cima do Monte das Covas; do seu interior saían unhas persoas moi raras que, aínda que estaban vestidas de branco era como se fosen transparentes... No meu soño eu vía como me poñían boca abaixo enriba dunha mesa; primeiro sentín que alguén me acariñaba o lombo e, despois, unha calor agradable, como a que se sinte ó pe do lume da lareira un día de inverno.
Espertei cando oín que un coche paraba diante da porta e a xente andaba a correr dun lado pa outro; pensei que pasara algo e erguinme a toda velocidade, baixei as escaleiras e aparecín no medio daquel rebumbio que armaba a xente que viña a axudar a meterme naquel coche que me ía a levar ó hospital...
O médico veu correndo no que parecía un intento de evitar que eu fose a caer; non entendía que me sostivese en pe...
Xa non che conto a que se armou; tan só che direi que aínda que xa non me doñia estaba case castigado sen poder xogar de xeito habitual. Ese día, algúns dos meus compañeiros de escola viñeron pa estar comigo; estabamos sentados no saínte que ten o escaparate cando dúas bolas de lume lixeiramente alongadas sucaron o ceo por riba nosa...
-Mirade!!! Mirade!!! (Berrei eu mentres sinalaba ó ceo)
Non sei pa onde miraron; ninguén veu nada.
Anos despois, estando no exército e por mor dun pequeno accidente fixéronme unha revisión; nunha radiografía apreciábase unha lesión de columna que, segundo o médico, tíñame que haber deixado paralítico...
-------------
Coido que che tiña que contar todo isto pa que poidas facerte unha
idea de ata onde pode chegar a miña imaxinación, mais tamén ata onde chega o meu convencemento
da existencia de mundos paralelos; penso que H. G. Wells tiña razón, e sen embrago, hai algo dentro de min que me leva á negación
de verme implicado nesa especie de intercambio no que eses entes, sexan quen
queira que sexan, semella que queiran empregarme como intermediario. mais..., por outro lado, outra parte de min loita por non perder a posibilidade de continuar experimentando
esas sensacións… Ves á onde quero chegar? Cómo podo contar isto que che conto a ti, sen que me tomen por
tolo…?
Dende hai uns días, unha sombra ven a verme case tódalas tardes; anda polo pasillo e agóchase detrás das portas; é como si estivese agardando, xoguetona, a que chegue o momento de facerme saber que é o que vai a pasar mañá; namentres, vouche seguir contando o que comecei co que acontecía naquela curva de Cortizada.
Estaba chegando á altura do serradoiro, alí onde a pista de Covas se xunta coa estrada da Bandeira, só que desta vez si que me parou o coche e, ademais, no que a min me pareceron segundos, desapareceron catro horas da miña vida...
A BOTELLA DE VIDRO
Aquela tarde vin unha estraña luz que xurdía por riba da ladeira do monte que baixa de Fontao a Cortizada, e se desprazaba cara ó fondo do val do río Orza, o río de Sabrexo. Viña a tanta velocidade que semellaba estar caendo sen control; polo tamaño, pensei que podía ser un avión.
Corrín a meter o coche na pista de Covas pa afastar da estrada, e quedei mirando para aquela cousa que semellaba unha bola alongada, tan brillante que non era doado ver unha forma concreta. Non sei por qué, mais estou seguro de que eu xa tiña visto antes aquel obxecto.
Cando semellaba que xa era inevitable que se esfachase, parou a poucos metros do chan e comezou a desprazarse ó longo do río, de cara a Sabrexo, ó tempo que se ía elevando pouquiño a pouco. Pareceume que estaría cerca das Sobreiras cando se detivo pa despois tornar á altura de onde eu estaba.
Non era nin a metade de grande que a bola da que xa che falei, mais aínda así poida que tivese o tamaño dunha leira de a lo menos vinte ferrados. Paseniño, chegou ó mesmo punto no que se detivo cando semellaba que se ía a esfachar; detívose un intre e, deseguida comezou a desprazarse ata poñerse en riba de min; eran as sete da tarde...
Aquel aparello alumeaba con tanta forza que tan só podía ver a súa luz; todo o demais, todo o que rodeaba e enchía o espazo do val e da montaña, desapareceu da miña vista.
Por un anaco estivo parado enriba miña e, despois esfumouse coma un lóstrego. Botei unha ollada por ver si seguía polos arredores e, ó comprobar que xa desaparecera decidín seguir o meu camiño cara a casa onde me agradaban pa cear (ata o momento en que acendín o coche, non fun consciente de habelo apagado antes)
Emocionado e poida que ata un pouco eufórico polo que me acontecera, cheguei á casa dos meus sogros. Todos tiñan unha cara de acontecemento e preocupación que, ó primeiro pasoume desapercibida:
-Non sabedes qué acabo de ver!!!
-De ónde ves a estas horas? Ónde estabas? Por qué non collíalo teléfono?...
-Qué horas? Acabo de saír da casa !!! E chameivos antes de vir pa aquí !! ...
Nese intre dinme conta de dúas cousas: unha, que xa era noite pecha, e a outra, que xa ían a ser as doce da noite. Non entendía como era posible que o que pa min foi un ou dous minutos, houberan pasado tantas horas...
Na miña ausencia, Laura caera sobre os anacos dunha botella de vidro e un deles produciulle un fondo corte nun dedo; aquilo fixo que todo o que eu puidese contar carecese de importancia. Dende aquela, tódolos veráns eu via algún deses trebellos voadores, e víaos en momentos nos que tiña lugar algún acontecemento. Xa sabes que cando se me mete unha idea na cachola, non paro ata tela ben remoída e..., o da botella de vidro da que ó día seguinte non atopamos ningún anaco, sempre me quedou aí, nese recuncho da miña cachola que quere ver cousas e razóns onde os demais non as ven, coma o feito de que se Laura non se magoara, eu houbera contado a miña experiencia de translocación, que por outro lado, poida que non ma crera ninguén. Non sei canto tempo pasou ata un día no que un amigo me contou que a el tamén lle ocorrera algo parecido, e que había un programa de televisión no que se falaba desas cousas, de ufoloxía e experiencias paranormais; o programa presentábao Fernando Giménez del Oso.
Chamei ó programa sen saber moi ben o que estaba facendo e sen pensar ata onde me podía levar aquilo. Non tardou en poñerse en contacto comigo o sr. Giménez del Oso que, dun xeito tan natural coma quen fala do tempo, faloume das cousas e experimentos ás que supostamente me someteran, e sobre todo, desa capacidade que eses entes teñen para provocar o que el chamou "unha translocación temporal" facendo que o tempo sexa tan só subxectivo, case irreal e ata manipulable.
Aparte das marcas no corpo, non tiña nada que puidera testemuñar o que me sucedera; naquel momento nin sequera tiña as lembranzas que ó cabo de tantos ano, de cando en vez, xorden na miña memoria pa mesturarse coa actualidade. O sr. del Oso amosouse moi interesado e faloume da importancia que podería ter o feito de coñecer un pouco máis de algo que se sabía que levaba séculos sucedendo, mais o feito de que el amosase mais interese en saber que en axudarme a saber, fíxome rexeitar a oferta de ir á televisión, mais que nada, porque era condición ineludible que eu me sometese a hipnose e, iso doume medo.
Xa che comentei que ó longo dos anos fun lembrando algo do que me pasou aquel día, naquel intre de horas, mais sigue sendo coma un soño no que se perden moitos anacos, un soño no que me vexo nun mundo irreal, un mundo no que hai lugares ós que nunca había ido e, aínda así, cada vez que chego a eles por primeira vez descubro que xa estiven alí antes de ter nacido.
Coido que algunha vez lembro as facianas e os corpos daqueles seres, poida que polas miñas ganas de lembrar ou poida que polas historias que teño lido, tan só que na miña lembranza non hai homiños verdes nin cabezudos, nin con tentáculos; si acaso, seres fermosos, altos, de pel cuberta de algo semellante a escamas brillantes, ollos moi grandes, alongados coma os dos chineses. Nalgún momento semellaban transparentes; falaban comigo sen emitir ningún son, nunha especie de mensaxe telepático que eu podía oír e entender, mais entre eles falaban unha linguaxe dun son case musical, e totalmente inintelixible pa min.
Aquela luz foi como unha porta; tardei en lembrar que antes de esquecer todo, foi o último que vin dende o coche, o último e o primeiro.
Agora, cada vez que ese momento acode á miña mente sei que vai a suceder algo no que, sen chegar a ser consciente de elo, vou a estar implicado dalgún xeito.
Que non che pareza raro si che digo que aquel día todo cambiou na miña vida; non eu, mais si o mundo que me envolve...
(Seguirá)