QUICO VIZ

CRÓNICA DAS HORAS VELLAS - 2  (Agora que teño tempo...)   OS DÍAS GRISES  Lémbraste daqueles invernos...? P asaban meses enteiros sen que se vira o sol; c hovía sen parar, a auga  baixaba dende as Covas carrexando follas, pedras, e terra; as rúas semellaran ríos de lama, case non se podía andar e non había zocos nin zamarra que abondasen pa tornala auga.  Os días eran curtos e grises, a electricidade fallaba de cote e  quedabamos sen  corriente  durante días e días; había que botar man dos candís ou das velas pa poder ver no medio da escuridade. Apenas había escampadas e botábase máis tempo ó pe da lareira que en calquera outro lugar da casa. Á beira do lume tornábase o frío e secábanse os zocos ó tempo que se asaban chourizos, torresmos, ou castañas. Os avós contaban historias de cousas que disque pasaran había moitos anos; ás veces espallaban fantasía, e outras chegaban a ser tan tétricas e misteriosas que ata daban medo. Eu nunca quixen saber si eran  certas ou non; gustábame quedar