MAR DE SOÑOS (Poesía)
MAR DE SOÑOS
-Pegadas na aréa-
-------------
Abrín os ollos
e
vin ó meu lado a unha muller que me amaba,
e antes de que rematara o meu tempo de soñar
decidín convertela no meu
soño…
-------------
Cada vez que ós
ollos te miro,
ata a túa alma voa a miña alma,
e cada vez que os teus
ollos me miran,
nas túas miradas se asoma e me chama.
-------------
-Non teño barcos pa viaxar polos mares;
tan só teño unha gamela
coa que navego tódolos días polos recantos dun mar de soños,
tan grande,
que toda a vida non chega pa describir cada instante -
-------------
Para doarche os soños
que en min naceron
estando contigo,
inventei unha flor,
un mar,
un mundo,
un verso,
un camiño.
Para entregarche o
mellor
do que na bagaxe dos
anos
gardo na alforxa
que viaxa comigo,
dareiche un corazón
e unha vida
na que afloran os
sentidos.
-------------
TEMPO...
Desoutro lado do
río vello,
nun lugar no que a luz afoga
nun lugar no que a luz afoga
nas follas dos
abeneiros,
e o chan se
alfombra
coa mesta herba que
medra
entre as longas
sombras,
hai un recuncho
segredo
onde os
pensamentos se volven
estrelas rompidas,
estrelas sen brillo,
e os sentidos
nacen na lembranza
do tempo vivido,
do tempo fuxido,
do tempo
agardado,
do tempo perdido…
Nesa ribeira dun mundo esquecido,
onde as errantes estrelas
se deitan na herba
escoitando as
cancións,
murmurios e asubíos
da auga do vello
río,
hai un recuncho
segredo
onde as rochas agochan
promesas rompidas,
promesas sen brillo,
e os sentidos se
perden nas fendas
do tempo vivido,
do tempo fuxido,
do tempo agardado,
do tempo perdido…
COMPAÑEIRA
Ninfa da fonte da vida
que a miña sede apaga,
fada dos soños
que na illa deserta
a miña alma añoraba.
Agochada na lúa,
nos brillos das flores,
e nas sombras da auga,
pintas as cores
dun reino de maxia,
que no tempo de outono
en que a vida cabalga,
brillan no son do vento
no que as follas bailan,
namoradas,
e nas burbullas das estrelas,
que chispean
nas areas da nosa praia.
Eres a luz da lúa,
nas areas da nosa praia.
Eres a luz da lúa,
que de
ouro e de prata
dá cor ás
palmeiras
das follas deitadas,
das follas deitadas,
e alumea os sendeiros
dos soños da alma,
que ínquedos xorden,
cada día,
nas areas da nosa praia.
Ninfa da fonte da vida
que a miña sede apaga…
dos soños da alma,
que ínquedos xorden,
cada día,
nas areas da nosa praia.
Ninfa da fonte da vida
que a miña sede apaga…
UNHA GAIOLA NAS NUBES
Nunha nube pendurada
entre as miúdas areas da praia
e os grandes croios do monte,
vivo eu nun mundo de cores
do que non sabe ninguén.
Teño unha gaiola de táboas,
dende a que sen mirar podo ver
os límites do pasado que ven
e os confíns do infinito horizonte;
en cada recuncho alumea,
por entre rendixas e fendas,
polo día a luz da lúa
e as raiolas do sol polas noites.
Óense as cancións das sereas,
que brincan no mar de ningures
cos paxaros que fabrican
as burbullas de brillos azuis.
O meu é un mundo distinto
no que nada é sempre igual;
hai ríos cheíños de amoras,
lagoas de mel e de pan,
bolboretas cantareiras
e sapiños asubiadores.
Viven nas pingueiriñas da choiva
unhas fadas brincadeiras,
que tódalas noites espallan
polo ceo,
cen mil estrelas.
Os piornos son de azucre
e de queixo os penedais,
dan cereixa os toxos moles
e mazás os silveirais.
Cheo está o ar do recendo
do chuchamel de colores,
e botan laranxa unhas xestas
que teñen branquiñas as flores.
O meu é un mundo escondido
do que non sabe ninguén;
está diante dos ollos pechados
e detrás do que ollando se ve.
Tan só se chega ata el
navegando por mares de nubes,
e vogando con remos de fume
en dorniñas de papel.
OUTONO
Forza do vento
que arrastra lamentos,
que arrastra lamentos,
cancións e silencios.
Xermolo de prata da árbore
do verso perfumado
de agarimos e
beixos.
Mar en que navega
o bruar
de floridos
sentimentos,
berce en que
durme o tempo,
branco luceiro,
forza do vento
que fala dos
homes,
das mulleres,
dos nenos,
da vida,
dos medos…
Forza do vento
que fala da terra,
dos ríos,
das fragas,
do doce recendo
da terra mollada
que il mesmo espalla
e sementa
na memoria dos eidos.
Tempo de outono
do vento viaxeiro,
que é sempre novo,
que é sempre vello,
que morre silente,
que nace bruando,
que zoa,
que canta,
que vive no tempo…
BANDERA DE ARENA
En el tiempo de volar,
mecido en la magia del sueño,
mecido en la magia del sueño,
llené mi alforja de anhelo
y busqué la meta olvidada.
Tendí mis manos a otras manos
en la razón del recuerdo perdidas,
y se iluminó mi senda
con la imagen ardiente
de tu corazón al
viento.
Hallé la ausencia de ti
en la ilusión de lo incierto;
sentí de tus labios en mis labios
mil besos,
cerré los ojos,
se apagaron las estrellas del cielo,
y otro sol iluminó el firmamento viejo
con la imagen amante
de tu corazón al viento.
Encontré la brillante luz
en los oscuros sueños,
y el color de sus indefinidos destellos
dibujó mil universos nuevos
en las gotas de lluvia que resbalan
por los cristales del tiempo,
bordando en mi bandera de arena,
la imagen eterna
de tu corazón al viento.
ESPERTARES
Derrubei
a porta do alén
agardando atopar teu sorriso agochado no tempo,
e
o soño que vaga no vento,
alumeou nos regueiros do mar dos meus ollos
a lembranza da paixón do teu ser eterno.
O brillante perfume do teu halo máxico,
asolaga e prolonga a envexa do verbo
alumeou nos regueiros do mar dos meus ollos
a lembranza da paixón do teu ser eterno.
O brillante perfume do teu halo máxico,
asolaga e prolonga a envexa do verbo
que se esgota no corazón,
embruxado polos
soños que a túa imaxe inspira
e me leva a encher a vida
co insaciable espazo da miña sede de ti.
A enquisa viaxeira na bagaxe furtiva,
navegará en mil mares
co insaciable espazo da miña sede de ti.
A enquisa viaxeira na bagaxe furtiva,
navegará en mil mares
buscando a resposta no
vento
doutros horizontes
perfumados co aroma da rosa azul,
que un día pintei na sombra do meu sentir
para borrar por sempre as negruras
que o tinxiron de gris.
A alma carcerbeira dos soños,
A alma carcerbeira dos soños,
xa por sempre fuxida de min,
debuxará a túa sombra furtiva
na etérea danza de esfinxes e ninfas,
que en mestura de dor e ilusión fundidas,
día a día pulveriza e dispersa o meu sufrir.
debuxará a túa sombra furtiva
na etérea danza de esfinxes e ninfas,
que en mestura de dor e ilusión fundidas,
día a día pulveriza e dispersa o meu sufrir.
E
nas mesmas nubes
nas que te adora o
espírito
que queima o corazón na entrega,
rexurdirán as almas novas
rexurdirán as almas novas
como un Fénix nos eóns da espera,
para volver a idolatrarte no mundo que regalas
ó xerme que se agocha na ilusión
para volver a idolatrarte no mundo que regalas
ó xerme que se agocha na ilusión
e na plenitude
coas que o teu corazón irradia vida
coas que o teu corazón irradia vida
e a túa vida emana amor...
BRILLO DE LUNA AZUL
El color de la luna en la noche
inunda de efímeros brillos
la cúpula del templo de lágrimas
de los amores perdidos.
En el eterno reloj de los sueños
el tiempo que marca la arena,
ensalza la pena en los recuerdos
que en ti despiertan sus huellas.
A tu paso el olor de una rosa
enigmático se deja sentir,
y el clamor de un murmullo incesante
esparce en el viento tu sed de vivir.
La sonrisa hundida en el viento
dibuja en el cielo unas nubes,
que siembran de lluvia la playa
de las palmeras azules.
El silencio desbocado en las luces
del sol de las largas mañanas,
llena de brillos los mares
y de rosa colorea sus aguas;
ya se agotaron las lágrimas
que saciaban la sed de tu alma,
y un corazón se dibuja en el cielo
al renacer tu sonrisa en las nubes,
y se llena de flores y aromas
la playa
de las palmeras azules…
ANACOS DE MIN
Eu soño os mares
que estouran en ergueitas escumas
perdidas no vento que as leva
ata o alto dos ceos azuis.
Eu soño a música
que pon cores ó brillo das
luces,
que vagan danzantes no ar
coma muxicas fuxidas do lume.
Eu soño os ceos
cubertos de estrelas de mar
sementadas por sereas,
que danzan no algodón
dunha praia de nubes.
Eu soño os camiños
xurdidos no embruxo do pestanexo,
inventor da ilusión espallada na brisa
dos novos sendeiros
do fume.
Eu soño os recendos da terra,
da auga,
do vento e do lume...
Eu soño a vida
que medra agochada nas horas
esquecidas no rebumbio do vento,
e no bruído da auga
que move rodas de muiño.
Eu soño metas
en camiños que van a ningures,
alumeados por fachucos de estrelas
que se perden na brisa que as leva
ata o alto dos ceos azuis...
TROPICALIA
Escribí un poema para cantar mis sueños,
y en cada verso,
una flor nacía entre mis dedos.
Deshojé mil flores para recordar tus labios,
y con cada pétalo,
otra flor nacía entre mis manos.
Dibujé mil rosas para recordar tus besos,
y en cada rosa,
un corazón latía entre sus pétalos.
DISMÓRFIA
Durmo na area da praia
na que as ondas acariñan as túas pegadas.
Esperto coa luz
da misma estrela errante da vida enteira
e descubro o teu corpo cuberto de area.
Lembro o escuro fondo do mar dos teus ollos
e medran as ansias de volver a verte,
de renderme a ti,
de encontrar novas ansias de vivir.
No meu soño estás ti
cobillando as túas mans nas miñas,
botando a voar a mestura furtiva
dos sentidos prohibidos,
e esperto sentíndome lume,
sentíndome ar,
sentíndome mar...
Chámote pa fundirme contigo,
como nun aquelarre que xungue
os marmullos do mar co aromado soar
do recendo da brisa dos pinos.
Durmo na area da praia
na que as ondas acariñan as tuas pegadas,
esperto pa poder verte,
e volvo a durmir
pa poder seguir soñando contigo...
LOS OJOS DEL CISNE
Caminé por la vida
esperando encontrarte,
en cualquier lugar,
en alguna parte,
en cualquier rincón del mundo
que a través de tus ojos,
aprendí a ver.
Y allí donde el tiempo dejó de huir
encontré tu sonrisa;
la hora del reloj dejó de importarme,
me acerqué a ti,
te abracé,
me abrazaste,
nos abrazamos,
nos besamos tiernamente,
apasionadamente,
locamente...
Caminamos bajo la lluvia,
mirándonos,
perdiéndonos en una nueva senda
sin metas viejas,
sin mundo que nos aguarde...
Cesará la luvia,
más no el universo nuestro,
ni las huellas
de nuestros pies en el agua,
ni la cómplice sonrisa
de nuestras siluetas
abrazadas en un oscuro rincón
del puente viejo.
Nos alejaremos del mundo,
juntos,
caminando lentamente
bajo los rayos de sol que se cuelan
a través de las hojas de los árboles
del sendero de la vida,
que tú me regalaste...
UNHA ILLA SEN FRONTEIRAS
Quixo secar o mar
pa facer mais grande a praia.
Navegou nas ondas do seu espertar
e atopou unha illa polos soños habitada.
Soubo que nunca estivera só,
aprendeu a vivir os soños de onte
nas lembranzas de mañá,
e fixo das angurias vellas
o berce dun novo espertar;
descubriu cousas máis auténticas
que a banalidade e a mentira
pa facer mais grande a praia.
Navegou nas ondas do seu espertar
e atopou unha illa polos soños habitada.
Soubo que nunca estivera só,
aprendeu a vivir os soños de onte
nas lembranzas de mañá,
e fixo das angurias vellas
o berce dun novo espertar;
descubriu cousas máis auténticas
que a banalidade e a mentira
do que se pode tocar.
Aprendeu
a sentarse no vento,
a mirar o paso do tempo
escoitando o silencio das nubes
e adurmir ó acubillo
a mirar o paso do tempo
escoitando o silencio das nubes
e adurmir ó acubillo
das follas das árbores;
Aprendeu a soñar,
e a ver as sereas que danzan no mar
entre os brillos das ondas
e a ver as sereas que danzan no mar
entre os brillos das ondas
que escachan na praia da
illa
do mar de ningures.
Buscaba unha meta perdida no tempo,
voaba nas estrelas que chispeaban
nun escuro firmamento amarelo,
e no voar da mente na maxia do anhelo,
sentiu que un ser con alas o abrazaba
e lle ensinaba a voar noutros ceos;
atopou nos seus beizos
doutros beizos un bico;
Buscaba unha meta perdida no tempo,
voaba nas estrelas que chispeaban
nun escuro firmamento amarelo,
e no voar da mente na maxia do anhelo,
sentiu que un ser con alas o abrazaba
e lle ensinaba a voar noutros ceos;
atopou nos seus beizos
doutros beizos un bico;
sentiu
que o seu corazón
latexaba
coa forza do vento,
e xa non lle importou que non brillasen
as estrelas do seu universo vello,
as estrelas do seu universo vello,
pois abondaban
os brillos da area da praia
pa
alumear o seu tempo…
MUJER
Eres arena
de la playa bañada
por el mar de los deseos.
Eres brisa
perfumada con el aroma de los sueños.
Eres amanecer
florecido en la primavera de tu cuerpo.
Eres la vida,
Eres la vida,
el sentimiento,
la palabra,
el verso...
O FILLO DO CURA
(Para J.M.A., fillo dun cura das Cruces)
(Para J.M.A., fillo dun cura das Cruces)
Na ribeira da vida asolagada
medrou o bucólico engano,
que
como furiosa lapa de lume,
circundou a balsa das ideas queimadas.
No
sortilexio febrilmente arrancado
ó
acomodado abandono,
amontoáronse os fardos do aburrimento
afogado
nos silentes bruídos
das pregarias negadas
na dor
do sentir arrepentido.
Nun imprevisto amencer omitido
enerváronse
os donceis presumidos,
que
como deuses planificadores
de
alborotadoras imaxes vestais,
medraron
na aguzada derrota ancestral,
e cada
xesto espallado nas ideas
gardou na memoria
o tesouro do
dourado soño inalcanzable
de
saciar a sede da vida ansiada.
Refuxiado no murmurio
das queixas adheridas ós borrosos desamores,
ben
puideche disfrutar mil madrugadas
como
imberbe de albos ademáns
e
lánguidas miradas,
mais
despreciache as imaxes plaxiadas
daquela
briosa cincenta primavera
que
gardou as sombras das banais quimeras,
concibidas
con descaro
en
fantasmagóricos salóns,
como un programado principio e fin
da peregrinaxe do
globo errante
ó
vento sacrificado por vanos pensamentos
xurdidos nos soños dun mañá inalcanzable,
sucio
polas pretensións abraiantes,
mais puro
por razóns inexplicables…
NO VENTO
Deixou a illa aquela
na que os seus soños morreron sedentos.
Aprendeu a voar noutros ventos,
rompeu atafais e secou as bágoas
que asolagaran a vida primeira.
Nadou noutros mares,
e descubriu unha serea
que sementaba burbullas e cores
nos brillos da area
e flores de escuma nos cumios
das ondas azuis.
Namorouse dela,
e pousado no fondo do mar
agardou unha vida enteira
pa ver nacer o froito da súa sementeira,
Descubriu a razón da vida,
e soupo que os brillos que chispeaban na area
eran a flor da ilusión
que nos seus soños sempre nacera.
COMPAÑEIRA
Eres
coma os pétalos de tódalas flores
dunha primavera
coa que a vida me agasalla
no meu inverno,
Eres o meu vivir,
dunha primavera
coa que a vida me agasalla
no meu inverno,
Eres o meu vivir,
o meu soño,
a miña esperanza,
o meu desexo…
Eres a ilusión que chega a min
en cada aroma que hai no ar
a miña esperanza,
o meu desexo…
Eres a ilusión que chega a min
en cada aroma que hai no ar
cando te vexo,
cando me miras e sorrís,
cando nos teus brazos esperto…
cando me miras e sorrís,
cando nos teus brazos esperto…
LIBERDADE
Hai
un veleiro na ría
que
leva pintado na popa
o
nome da liberdade,
o
nome do meu amore.
Hai
un veleiro na ría
que leva as velas bordadas,
no foque
unha
cegoña viaxeira,
unha estrela.
Hai un veleiro na ría
que ten despregado o velame,
agardando o vento mareiro
que o empuxe polo mare.
JACULATORIA PARA DAFNE DORMIDA
Sinfonía de la vida
florecida en explosiva mezcla
de celestes brillos.
Amiga,
compañera,
perseguida estrella,
manantial de cariño,
cárcel del alma por amor cautiva,
pasión por vivir el sueño dormido,
eterna canción silenciosa
de las lágrimas que se hacen río
y llenan el mar con historias
del fracaso
de amores infinitos.
Perseguida estrella,
afán de los sentidos,
cárcel del alma por amor cautiva,
pasión,
ilusión,
cariño,
fuente de la vida,
cielo estrellado,
hacedora de sueños furtivos,
brillo,
sinfonía de la noche
florecida en explosiva mezcla
de celestes brillos...
TEMPO
Descubrín que mais aló das nubes,
brillaba a luz
de centos de soles
de centos de soles
alumeando
ducias de universos novos,
e a escuridade
e a escuridade
que
ateigaba os meus ollos,
fíxose
camiño cara outros horizontes.
Agora xa non medra a anguria argallada
Agora xa non medra a anguria argallada
na longa
espera,
e nos días enchidos co aroma
e nos días enchidos co aroma
da brisa mareira,
o tempo esvaece,
o tempo esvaece,
ledo,
con presa,
como esvaece a brétema,
como esvaece a auga na area…
A MEDIDA DO QUERER
Qúerote a tí...
Qué
canto te quero?
Canto te quero non
sei,
que non sei como se
mide
o que te estou a
querer;
tan só sei que eu te
quero
mais do que podo
saber,
que te quero tanto,
tanto,
que
canto te quero non sei...
AS CORES DO SILENCIO
Non digas
de min
o que non digan meus versos,
nin fales das flores de outono
o que non digan meus versos,
nin fales das flores de outono
que na
miña poesía naceron.
Non digas da auga do río
Non digas da auga do río
en
que afogaron os medos,
nin fales das noites de sol
nin do noso universo de ceos amárelos.
Non digas da terra do país de ningures
nin fales das noites de sol
nin do noso universo de ceos amárelos.
Non digas da terra do país de ningures
nin do
aroma de amor do cálido inverno,
nin fales dos soños de outono
que os dous sementamos no vento.
Non digas dos camiños das nubes
nin fales dos soños de outono
que os dous sementamos no vento.
Non digas dos camiños das nubes
polos
que nos gusta perdernos,
nin fales do tesouro esquecido
no longo bruar do silencio.
Non fales da cor e do lume
nin fales do tesouro esquecido
no longo bruar do silencio.
Non fales da cor e do lume
agochados no mundo dos bicos,
nin digas dos nosos universos,
deixa que o fagan meus versos…
deixa que o fagan meus versos…
NA CORREDOIRA DA VIDA
Pola corredoira que leva
ata o alto cumio da vida,
medran teimudas
as herbas nacidas no segredo
que os camiñantes agocharon
entre as pedras do pasado.
No seu medrar van ceibando
un aroma que mestura
o recendo de mil anos
co da flor da primavera
que
sementaran os bardos;
e
no manto de esperanza
que
no prado da vida verdea,
un corazón novo
latexa entre as pedras,
espallandolatexo silente no vento
a semente
dunha nova flor eterna.
SI O MIRAS BEN...
Vivo nun casetiño
que de meus pais erdei;
son catro paredes e a porta,
Vivo nun casetiño
que de meus pais erdei;
son catro paredes e a porta,
que fiestras
non ten,
e a luz que gasto pa
ver
danma as velas que fixen
co sebo dun porco vello
que xa non podía manter.
A auga que teño e que bebo
é a que polo regueiro ven,
e torno o frío do inverno
queimando os garabullos
que non recolle ninguén.
Apaño castañas no monte,
noces e piñas tamén,
todo o que no chan atope
e na feira poida vender
pa sacar así os cartiños
cos que pagar o pan e o leite
que sempre quedo a deber.
Teño no canizo os chourizos
danma as velas que fixen
co sebo dun porco vello
que xa non podía manter.
A auga que teño e que bebo
é a que polo regueiro ven,
e torno o frío do inverno
queimando os garabullos
que non recolle ninguén.
Apaño castañas no monte,
noces e piñas tamén,
todo o que no chan atope
e na feira poida vender
pa sacar así os cartiños
cos que pagar o pan e o leite
que sempre quedo a deber.
Teño no canizo os chourizos
do porquiño que matei,
e tamén unha
galiña troiteira
que onte comezou a poñer.
que onte comezou a poñer.
Vou facer unha
tortilla
cos ovos da miña galiña
cos ovos da miña galiña
e as catro patacas
que antonte
ó pe dun roleiro atopei,
ó pe dun roleiro atopei,
e hei convidar a un amigo
que sempre me ven a ver.
E has de ver que eu son rico,
pois si o miras ben,
non é probe quen na súa casa
ten pa comer ovos e chourizo,
e na rúa,
alguén que lle queira ben…
O TEU BATEL
Eu quero ser mariñeiro
do teu batel
prateado,
surcar os mares
contigo
e xuntos voar polas augas
coma voan no ar os
paxaros.
Eu
quero ser mariñeiro
do
teu batel prateado,
e
poñer nas túas mans o latexo
do
meu corazón namorado.
O TESOURO DE SOÑAR
Non busco tesouros soterrados,
que teño a riqueza do vento
que enche de aromas os días
no meu outono dos anos.
Teño a riqueza dun mar
no que as sereas e as fadas
que os demais nunca ven,
brincan na escuma das ondas
nas que tódolos días medran e morren
millóns de universos
que aínda están por nacer.
Teño o tesouro da area da praia
xurdida da eterna caricia
dos golpes dos anos.
A miña riqueza é
a inmensidade do ar
no que voan os paxaros.
A miña ilsusión,
xogar con eles no vento,
escoitar os seus trinos,
arremedar os seus cantos…
Non quero mais riquezas,
nin tesouros soterrados;
eu teño no medio das nubes
un niño de ilusións e esperanza,
vivo baixo un ceo
pintado con estrelas de cores
que alumean o meu mundo imaxinario.
Non preciso barcos para viaxar polos mares,
pois pecho os ollos e navego
polos recantos
dun océano de ilusións e de soños,
tan grande,
que toda a vida non chega
pa describir cada instante.
Teño o tesouro e a riqueza
de oír o bruído das ondas
ó escachar nos penedais,
ver as gaivotas bailar no vento
que zoando,
fai que dancen as follas
e abaneen as polas das árbores.
Eu non busco
tesouros soterrados…
OS TEUS OLLOS
Fende o ceo o lóstrego
que con luz do lume brilla.
A lúa,
con fascinante brillo
as noites ilumina.
Brilla o sol e o seu fulgor
fai nacer un novo día.
As estrelas escintilan cores
que ós corazóns cativan.
Estoura o mar en brillos
que voando,
o ar salpican.
Mais brillo
como o que hai nos teus ollos,
non o hai en cousa ningunha,
nin no sol,
nin nas estrelas,
nin nas escumas do mar,
nin no feiticeiro candor
da luz resplandecente da lúa...
O CANTAR DO CARRO VELLO
(baseado nun conto da miña avoa)
Teño
eu un carro vello,
carrandán,
carrandoleiro,
escangallado
e desfeito,
que
de novo ben cargaba
trigo
e millo para o muíño,
estrume
para as cortes
e
leña para o inverno.
Cabezalla
de carballo,
de
castiñeiro o chedeiro,
canizas
de pino vello
e estadullos de
abeneiro.
O
meu carriño vello,
carretán,
carreteirán,
foi un carro forte e rexo;
axiña subía polas costas
cantarín
e moi lixeiro,
espallando
ao vento a música
do
seu eixiño de freixo.
Este
carriño que eu teño,
carretiño,
carreteiro,
foi un
carro novo e ben feito,
ata que as raiolas do sol
e
maila choiva do inverno,
pouco
a pouco fixeron vello.
XUNTIÑOS
Lévame sempre contigo,
desfareime en agarimos
e dareiche o meu amor.
Lévame sempre contigo,
anque sexa nunha alforxa,
metidiño nun fardelo,
desfareime en agarimos
e dareiche o meu amor.
Lévame sempre contigo,
anque sexa nunha alforxa,
metidiño nun fardelo,
ou no fondo dun caixón.
Lévame a onde ti vaias,
que quero estar ó teu lado
e terte sempre comigo
ata no ar que respiro,
na ledicia dun sorriso,
no segredo dos suspiros,
Lévame a onde ti vaias,
que quero estar ó teu lado
e terte sempre comigo
ata no ar que respiro,
na ledicia dun sorriso,
no segredo dos suspiros,
no brillo dunha bágoa,
no later do corazón...
no later do corazón...
TÍ...
Unha de tantas noites
na que en soños te abrazaba,
enchéndome de caricias
mil bicos me dabas na cara.
E pa que eu non espertara
cando me estabas bicando,
decíasme baixiño ao oído:
abrázame meu amor,
abrázame e sigue soñando…
na que en soños te abrazaba,
enchéndome de caricias
mil bicos me dabas na cara.
E pa que eu non espertara
cando me estabas bicando,
decíasme baixiño ao oído:
abrázame meu amor,
abrázame e sigue soñando…
SEN RUMBO
Con brillantes remuíños de luz
xogan co teu cabelo as estrelas
cando polas noites camiñas
descalciña pola area.
Agardas oír outra vez
o son daquelas verbas
que unha vez che susurraron
naquel soño que nacera
baixo a luz da lúa chea.
baixo a luz da lúa chea.
Mentres o vento acariña a túa cara,
a auga do mar enche as túas pegadas
con escumas burbulleiras,
mais ti
segues camiñado sen saber
a onde teus pasos te levan.
Detés o teu camiñar
pa escoitar outra vez
o son da canción aquela
perdida no bruído do eco das verbas,
no silencio dos bicos,
e nos cantos de serea…
DÚBIDA EXISTENCIAL
Ónde vive a ilusión dos soños
que esvaecen
nos amores durmidos?
A ónde se foi a maxia dos amores
que morren
na espera de luces e brillos?
Ónde viven as verbas de cores
que soaron
cantadas con amor aos oídos?
A ónde se foron os soños escachados
nos cantís
dos amores rompidos?
Ónde viven os aloumiños e os bicos
que se perderon
na sombra dun vento furtivo?
Ónde está ese sitio?
Por ónde se vai?
Cal é o camiño?
TERRA
Corpo durmido,
corpo das mentes baleiras de compromisos.
Bastión entroncado na placidez
do lonxano lar dos fabricadores
de deuses de metal.
Corpo solemnemente afogado
no dominio do amo
prometedor de paraísos ficticios.
Cerne dos lamentos
das rabenadas gorxas de heraldos
mártires submisos da liñaxe da nosa terra.
Corpo esquecido
na brétema do misterio do pensamento
fráxil e furtivo.
Corpo acubillado
na sombra dos menhires
enclavados na animalidade atronadora
de profetas asasinos.
Corpo durmido,
corpo solemnemente submiso,
berce da terra ensanguentada
nas ansias proclamadas
de pacificadoras loitas albergadas
baixo o estandarte de guerreiras gadañas.
Esperta, terra, esperta,
érguete!!!
Non deixes que magoen o nosos espíritu…