MAR DE SOÑOS (Poesía)




MAR DE SOÑOS 
-Pegadas na aréa-

-------------

Abrín os ollos 
e vin ó meu lado á unha muller que me amaba,  
e antes de que rematara o meu tempo de soñar  
decidín convertela a ela no meu soño…

-------------

Cada vez que ós ollos te miro, 
ata a túa alma voa a miña alma, 
e cada vez que os teus ollos me miran, 
nas túas miradas se asoma e me chama. 

-------------

-Non teño barcos pa viaxar polos mares; 
tan só teño unha gamela 
coa que navego tódolos días polos recantos 
dun mar de soños, 
tan grande, 
que toda a vida non chega 
pa describir cada instante -

-------------

Para doarche os soños 
que en min naceron 
estando contigo, 
inventei unha flor, 
un mar, 
un mundo, 
un verso, 
un camiño.  
Para entregarche o mellor 
do que na bagaxe dos anos 
gardo na alforxa  
que viaxa comigo, 
dareiche un corazón  
e unha vida 
na que afloran os sentidos. 

-------------


TEMPO...

Desoutro lado do río vello, 
nun lugar no que a luz afoga 
nas follas dos abeneiros 
e o chan se alfombra 
coa mesta herba que medra 
entre as longas sombras, 
hai un recuncho segredo, 
e cando os pensamentos se volven 
estrelas rompidas, 
estrelas sen brillo, 
os sentidos renacen na lembranza 
do tempo vivido, 
do tempo fuxido, 
do tempo agardado, 
do tempo perdido… 
Na ribeira do mundo esquecido, 
alí onde as errantes estrelas 
se deitan na herba 
escoitando as cancións  
os murmurios e asubíos 
da auga do vello río, 
hai un recuncho segredo 
onde as rochas agochan 
promesas rompidas, 
promesas sen brillo, 
e os sentidos se perden nas fendas 
do tempo vivido, 
do tempo fuxido, 
do tempo agardado, 
do tempo perdido… 

-------------

COMPAÑEIRA  

Ninfa da fonte da vida 
que a miña sede apaga, 
fada dos soños 
que na illa deserta 
a miña alma añoraba. 
Agochada na lúa, 
nos brillos das flores, 
e nas sombras da auga, 
pintas as cores 
dun reino de maxia, 
que no tempo de outono
en que a vida cabalga, 
brillan no son do vento 
no que as follas bailan, 
namoradas, 
e nas burbullas das estrelas, 
que chispean 
nas areas da nosa praia. 
Eres a luz da lúa,  
que de ouro e de prata 
dá cor ás palmeiras 
das follas deitadas, 
alumea os sendeiros 
dos soños da alma, 
que ínquedos xorden, 
cada día, 
nas areas da nosa praia. 
Ninfa da fonte da vida 
que a miña sede apaga… 

-------------


UNHA GAIOLA NAS NUBES

Nunha nube pendurada 
entre as miúdas areas da praia 
e os grandes croios do monte, 
vivo eu  nun mundo de cores 
do que non sabe ninguén. 
Teño unha gaiola de táboas, 
dende a que sen mirar podo ver 
os límites do pasado que ven 
e os confíns do infinito horizonte; 
en cada recuncho alumea, 
por entre rendixas e fendas, 
polo día a luz da lúa 
e as raiolas do sol polas noites. 
Óense as cancións das sereas  
que brincan no mar de ningures 
cos paxaros que fabrican 
as burbullas de brillos azuis. 
O meu é un mundo distinto 
no que nada é sempre igual; 
hai ríos cheíños de amoras, 
lagoas de mel e de pan, 
bolboretas cantareiras 
e sapiños asubiadores. 
Viven nas pingueiriñas da choiva  
unhas fadas brincadeiras, 
que tódalas noites espallan 
polo ceo, 
cen mil estrelas. 
Os piornos son de azucre 
e de queixo os penedais, 
dan cereixa os toxos moles 
e mazás os silveirais. 
Cheo está o ar do recendo 
do chuchamel de colores, 
e botan laranxa unhas xestas 
que teñen branquiñas as flores. 
O meu é un mundo escondido 
do que non sabe ninguén; 
está diante dos ollos pechados 
e detrás do que ollando se ve. 
Tan só se chega ata el 
navegando por mares de nubes, 
e vogando con remos de fume 
en dorniñas de papel. 

-------------

OUTONO 

Forza do vento 
que arrastra lamentos, 
cancións e silencios. 
Xermolo de prata da árbore 
do verso perfumado 
de agarimos e beixos. 
Mar en que navega o bruar 
de floridos sentimentos, 
berce en que durme o tempo, 
branco luceiro, 
forza do vento  
que fala dos homes, 
das mulleres, 
dos nenos, 
da vida, 
dos medos… 
Forza do vento 
que fala da terra, 
dos ríos, 
das fragas, 
do doce recendo 
da terra mollada 
que il mesmo espalla 
e sementa 
na memoria dos eidos. 
Tempo de outono  
do vento viaxeiro, 
que é sempre novo, 
que é sempre vello, 
que morre silente, 
que nace bruando, 
que zoa, 
que canta,  
que vive no tempo… 

-------------

BANDERA DE ARENA

En el tiempo de volar, 
mecido en la magia del sueño, 
llené mi alforja de anhelo 
y busqué la meta olvidada. 
Tendí mis manos a otras manos 
en la razón del recuerdo perdidas
y se iluminó mi senda 
con la imagen ardiente 
de tu corazón al viento. 
Hallé la ausencia de ti 
en la ilusión de lo incierto; 
sentí de tus labios en mis labios  
mil besos, 
cerré los ojos, 
se apagaron las estrellas del cielo, 
y otro sol iluminó el firmamento viejo 
con la imagen amante 
de tu corazón al viento. 
Encontré la brillante luz 
en los oscuros sueños, 
y el color de sus indefinidos destellos 
dibujó mil universos nuevos 
en las gotas de lluvia que resbalan 
por los cristales del tiempo, 
bordando en mi bandera de arena, 
la imagen eterna 
de tu corazón al viento. 

-------------

ESPERTARES

Derrubei a porta do alén 
agardando atopar teu sorriso agochado no tempo, 
e o soño que vaga no vento, 
alumeou nos regueiros do mar dos meus ollos 
a lembranza da paixón do teu ser eterno. 
O brillante perfume do teu halo máxico,  
asolaga e prolonga a envexa do verbo 
que se esgota no corazón, 
embruxado polos soños que a túa imaxe inspira 
e me leva a encher a vida 
co insaciable espazo da miña sede de ti. 
A enquisa viaxeira na bagaxe furtiva, 
navegará en mil mares 
buscando a resposta no vento 
doutros horizontes 
perfumados co aroma da rosa azul, 
que un día pintei na sombra do meu sentir 
para borrar por sempre as negruras 
que o tinxiron de gris. 
A alma carcerbeira dos soños, 
xa por sempre fuxida de min, 
debuxará a túa sombra furtiva 
na etérea danza de esfinxes e ninfas, 
que en mestura de dor e ilusión fundidas, 
día a día 
pulveriza e dispersa o meu sufrir. 
E nas mesmas nubes 
nas que te adora o espírito 
que queima o corazón na entrega, 
rexurdirán as almas novas 
como un Fénix nos eóns da espera, 
para volver a idolatrarte no mundo que regalas 
ó xerme que se agocha na ilusión 
e na plenitude 
coas que o teu corazón irradia vida 
e a túa vida emana amor... 

-------------


BRILLO DE LUNA AZUL

El color de la luna en la noche 

inunda de efímeros brillos 
la cúpula del templo de lágrimas 
de los amores perdidos. 
En el eterno reloj de los sueños 
el tiempo que marca la arena, 
ensalza la pena en los recuerdos 
que en ti despiertan sus huellas. 
A tu paso el olor de una rosa 
enigmático se deja sentir, 
y el clamor de un murmullo incesante 
esparce en el viento tu sed de vivir. 
La sonrisa hundida en el viento 
dibuja en el cielo unas nubes, 
que siembran de lluvia la playa 
de las palmeras azules. 
El silencio desbocado en las luces 
del sol de las largas mañanas, 
llena de brillos los mares 
y de rosa colorea sus aguas; 
ya se agotaron las lágrimas 
que saciaban la sed de tu alma, 
y un corazón se dibuja en el cielo 
al renacer tu sonrisa en las nubes, 
y se llena de flores y aromas 
la playa 
de las palmeras azules… 

-------------

ANACOS DE MIN


Eu soño os mares 
que estouran en ergueitas escumas 
perdidas no vento que as leva 
ata o alto dos ceos azuis. 
Eu soño a música 
que pon cores ó brillo das luces,  
que vagan danzantes no ar 
coma muxicas fuxidas do lume. 
Eu soño os ceos 
cubertos de estrelas de mar 
sementadas por sereas, 
que danzan no algodón 
dunha praia de nubes. 
Eu soño os camiños 
xurdidos no embruxo do pestanexo,  
inventor da ilusión espallada na brisa 
dos novos sendeiros do fume. 
Eu soño os recendos da terra, 
da auga, 
do vento e do lume... 
Eu soño a vida 
que medra agochada nas horas   
esquecidas no rebumbio do vento,  
e no bruído da auga 
que move rodas de muiño. 
Eu soño metas 
en camiños que van a ningures, 
alumeados por fachucos de estrelas 
que se perden na brisa que as leva 
ata o alto dos ceos azuis... 

-------------

TROPICALIA

 

Escribí un poema para cantar mis sueños, 

y en cada verso, 

una flor nacía entre mis dedos. 

Deshojé mil flores para recordar tus labios, 

y con cada pétalo, 

otra flor nacía entre mis manos. 

Dibujé mil rosas para recordar tus besos, 

y en cada rosa

un corazón latía entre sus pétalos


------------- 

 

DISMÓRFIA 

Durmo na area da praia 
na que as ondas acariñan as túas pegadas. 
Esperto coa luz 
da misma estrela errante da vida enteira 
e descubro o teu corpo cuberto de area. 
Lembro o escuro fondo do mar dos teus ollos 
e medran as ansias de volver a verte, 
de renderme a ti, 
de encontrar novas ansias de vivir. 
No meu soño estás ti  
cobillando as túas mans nas miñas, 
botando a voar a mestura furtiva 
dos sentidos prohibidos, 
e esperto sentíndome lume, 
sentíndome ar, 
sentíndome mar... 
Chámote pa fundirme contigo, 
como nun aquelarre que xungue 
os marmullos do mar co aromado soar 
do recendo da brisa dos pinos. 
Durmo na area da praia 
na que as ondas acariñan as tuas pegadas, 
esperto pa poder verte, 
e volvo a durmir 
pa poder seguir soñando contigo...

-------------

LOS OJOS DEL CISNE


Caminé por la vida 
esperando encontrarte, 
en cualquier lugar, 
en alguna parte, 
en cualquier rincón del mundo 
que a través de tus ojos, 
aprendí a ver. 
Y allí donde el tiempo dejó de huir  
encontré tu sonrisa; 
la hora del reloj dejó de importarme, 
me acerqué a ti
te abracé, 
me abrazaste, 
nos abrazamos, 
nos besamos tiernamente, 
apasionadamente, 
locamente... 
Caminamos bajo la lluvia,   
mirándonos, 
perdiéndonos en una nueva senda 
sin metas viejas, 
sin mundo que nos aguarde... 
Cesará la luvia, 
más no el universo nuestro, 
ni las huellas 
de nuestros pies en el agua, 
ni la cómplice sonrisa 
de nuestras siluetas 
abrazadas en un oscuro rincón 
del puente viejo. 
Nos alejaremos del mundo, 
juntos, 
caminando lentamente 
bajo los rayos de sol que se cuelan 
a través de las hojas de los árboles 
del sendero de la vida, 
que tú me regalaste..

-------------

UNHA ILLA SEN FRONTEIRAS

Quixo secar o mar 
pa facer mais grande a praia. 
Navegou nas ondas do seu espertar 
e atopou unha illa polos soños habitada. 
Soubo que nunca estivera só, 
aprendeu a vivir os soños de onte 
nas lembranzas de mañá, 
e fixo das angurias vellas 
o berce dun novo espertar; 
descubriu cousas máis auténticas 
que a banalidade e a mentira 
do que se pode tocar. 
Aprendeu a sentarse no vento, 
a mirar o paso do tempo 
escoitando o silencio das nubes 
e adurmir ó acubillo 
das follas das árbores; 
Aprendeu a soñar, 
e a ver as sereas que danzan no mar 
entre os brillos das ondas 
que escachan na praia da illa 
do mar de ningures. 
Buscaba unha meta perdida no tempo, 
voaba nas estrelas que chispeaban 
nun escuro firmamento amarelo, 
e no voar da mente na maxia do anhelo, 
sentiu que un ser con alas o abrazaba 
e lle ensinaba a voar noutros ceos; 
atopou nos seus beizos 
doutros beizos un bico; 
sentiu que o seu corazón 
latexaba coa forza do vento, 
e xa non lle importou que non brillasen 
as estrelas do seu universo vello, 
pois abondaban os brillos da area da praia 
pa alumear o seu tempo… 

-------------

MUJER

Eres arena 
de la playa bañada 
por el mar de los deseos. 
Eres brisa 
perfumada con el aroma de los sueños. 
Eres amanecer 
florecido en la primavera de tu cuerpo. 
Eres la vida, 
el sentimiento, 
la palabra, 
el verso... 

-------------

O FILLO DO CURA 
(Para J.M.A., fillo dun cura das Cruces)

Na ribeira da vida asolagada 

medrou o bucólico engano, 
que como furiosa lapa de lume, 
circundou a balsa das ideas queimadas. 
No sortilexio febrilmente arrancado 
ó acomodado abandono, 
amontoáronse os fardos do aburrimento 
afogado nos silentes bruídos 
das pregarias negadas na dor 
do sentir arrepentido. 
Nun imprevisto amencer omitido   
enerváronse os donceis presumidos, 
que como deuses planificadores 
de alborotadoras imaxes vestais, 
medraron na aguzada derrota ancestral,  
e cada xesto espallado nas ideas 
gardou na memoria 
o tesouro do dourado soño inalcanzable 
de saciar a sede da vida ansiada. 
Refuxiado no murmurio 
das queixas adheridas ós borrosos desamores, 
ben puideche disfrutar mil madrugadas 
como imberbe de albos ademáns 
e lánguidas miradas, 
mais despreciache as imaxes plaxiadas 
daquela briosa cincenta primavera 
que gardou as sombras das banais quimeras 
concibidas con descaro 
en fantasmagóricos salóns, 
como un programado principio e fin 
da peregrinaxe do globo errante 
sacrificado ó vento por vanos pensamentos 
xurdidos nos soños dun mañá inalcanzable, 
sucio polas pretensións abraiantes, 
mais puro por razóns inexplicables… 

-------------

 

NO VENTO

Deixou a illa aquela 
na que os seus soños morreron sedentos. 
Aprendeu a voar noutros ventos, 
rompeu atafais e secou as bágoas 
que asolagaran a vida primeira. 
Nadou noutros mares, 
e descubriu unha serea 
que sementaba burbullas e cores 
nos brillos da area 
e flores de escuma nos cumios 
das ondas azuis. 
Namorouse dela, 
e pousado no fondo do mar 
agardou unha vida enteira 
pa ver nacer o froito da súa sementeira, 
Descubriu a razón da vida, 
e soupo que os brillos que chispeaban na area 
eran a flor da ilusión 
que nos seus soños sempre nacera. 

-------------

COMPAÑEIRA  

Coma os pétalos de tódalas flores 
dunha primavera 
coa que a vida me agasalla 
no meu inverno, 
Como todo o meu vivir, 
o meu soño, 
a miña esperanza, 
o meu desexo… 
Eres a ilusión que chega a min 
en cada aroma que hai no ar 
cando te vexo, 
cando me miras e sorrís, 
cando nos teus brazos esperto, 
así eres ti… 

-------------


LIBERDADE

Hai un veleiro na ría 
que leva pintado na popa 

o nome da liberdade, 

o nome do meu amore. 

Hai un veleiro na ría 

que leva as velas bordadas

no foque 

unha cegoña viaxeira, 

e a maior 
unha estrela. 
Hai un veleiro na ría 
que ten despregado o velame, 
agardando o vento mareiro 
que o empuxe polo mare. 

-------------


JACULATORIA PARA DAFNE DORMIDA

Sinfonía de la vida 
florecida en explosiva mezcla 
de celestes brillos. 
Amiga, 
compañera, 
perseguida estrella, 
manantial de cariño, 
cárcel del alma por amor cautiva, 
pasión por vivir el sueño dormido, 
eterna canción silenciosa 
de las lágrimas que se hacen río 
y llenan el mar con historias 
del fracaso 
de amores infinitos. 
Perseguida estrella, 
afán de los sentidos, 
cárcel del alma por amor cautiva, 
pasión, 
ilusión, 
cariño, 
fuente de la vida, 
cielo estrellado, 
hacedora de sueños furtivos, 
brillo, 
sinfonía de la noche 
florecida en explosiva mezcla 
de celestes brillos... 

-------------

TEMPO

Descubrín que mais aló das nubes, 

brillaba a luz 
de centos de soles 
alumeando ducias de universos novos, 
e a escuridade 
que ateigaba os meus ollos, 
fíxose camiño cara outros horizontes. 
Agora xa non medra a anguria argallada 
na longa espera, 
e nos días enchidos co aroma 
da brisa mareira, 
o tempo esvaece, 
ledo, 
con presa, 
como esvaece a brétema, 
como esvaece a auga na area… 

 -------------

A MEDIDA DO QUERER

Qúerote a tí... 
Qué canto te quero? 
Canto te quero non sei, 
que non sei como se mide 
o que te estou a querer
tan só sei que eu te quero 
mais do que podo saber, 
que te quero tanto, tanto, 
que canto te quero non sei...

-------------

AS CORES DO SILENCIO

Non digas de min 
o que non digan meus versos, 
nin fales das flores de outono 
que na miña poesía naceron. 

Non digas da auga do río 
en que afogaron os medos, 
nin fales das noites de sol 
nin do noso universo de ceos amárelos. 
 
Non digas da terra do país de ningures 
nin do aroma de amor do cálido inverno, 
nin fales dos soños de outono 
que os dous sementamos no vento. 
 
Non digas dos camiños das nubes 
polos que nos gusta perdernos, 
nin fales do tesouro esquecido 
no longo bruar do silencio. 
 
Non fales da cor e do lume 
agochados no mundo dos bicos,  
nin digas dos nosos universos, 
deixa que o fagan meus versos… 


-------------


NA CORREDOIRA DA VIDA


Pola corredoira que leva 

ata o alto cumio da vida, 

medran teimudas 

as herbas nacidas no segredo 

que os camiñantes agocharon 

entre as pedras do pasado.

No seu medrar van ceibando 

un aroma que mestura 

o recendo de mil anos 

co da flor da primavera 

que sementaran os bardos; 

e no manto de esperanza 

que no prado da vida verdea, 

un corazón novo 

latexa entre as pedras, 

espallandolatexo silente  no vento 

a semente 

dunha nova flor eterna. 


-------------


SI O MIRAS BEN...
 
Vivo nun casetiño
que de meus pais erdei;
son catro paredes e a porta, 
que fiestras non ten,
e a luz que gasto pa ver 
danma as velas que fixen
co sebo dun porco vello
que xa non podía manter.
A auga que teño e que bebo
é a que polo regueiro ven,
e torno o frío do inverno
queimando os garabullos
que non recolle ninguén.
Apaño castañas no monte,
noces e piñas tamén,
todo o que no chan atope
e na feira poida vender 
pa sacar así os cartiños
cos que pagar o pan e o leite
que sempre quedo a deber.
Teño no canizo os chourizos 
do porquiño que matei, 
e tamén unha galiña troiteira 
que onte comezou a poñer. 
Vou facer unha tortilla 
cos ovos da miña galiña 
e as catro patacas que antonte 
ó pe dun roleiro atopei, 
e hei convidar a un amigo 
que sempre me ven a ver. 
has de ver que eu son rico, 
pois si o miras ben, 
non é probe quen na súa casa 
ten pa comer ovos e chourizo, 
e na rúa, 
alguén que lle queira ben… 


-------------


O TEU BATEL


Eu quero ser mariñeiro 
do teu batel prateado, 
surcar os mares contigo 
e xuntos voar polas augas 
coma voan no ar os paxaros. 
Eu quero ser mariñeiro 
do teu batel prateado, 
e poñer nas túas mans o latexo 
do meu corazón namorado. 

-------------

O TESOURO DE SOÑAR

Non busco tesouros soterrados,
que teño a riqueza do vento 
que enche de aromas os días 
no meu outono dos anos. 
Teño a riqueza dun mar 
no que as sereas e as fadas 
que os demais nunca ven, 
brincan na escuma das ondas 
nas que tódolos días medran e morren 
millóns de universos 
que aínda están por nacer. 
Teño o tesouro da area da praia 
xurdida da eterna caricia 
dos golpes dos anos. 
A miña riqueza é 
a inmensidade do ar 
no que voan os paxaros. 
A miña ilsusión, 
xogar con eles no vento, 
escoitar os seus trinos, 
arremedar os seus cantos… 
Non quero mais riquezas, 
nin tesouros soterrados; 
eu teño no medio das nubes 
un niño de ilusións e esperanza, 
vivo baixo un ceo 
pintado con estrelas de cores 
que alumean o meu mundo imaxinario. 
Non preciso barcos para viaxar polos mares, 
pois pecho os ollos e navego 
polos recantos 
dun océano de ilusións e de soños, 
tan grande, 
que toda a vida non chega 
pa describir cada instante. 
Teño o tesouro e a riqueza 
de oír o bruído das ondas 
ó escachar nos penedais, 
ver as gaivotas bailar no vento 
que zoando, 
fai que dancen as follas 
e abaneen as polas das árbores. 
Eu non busco 
tesouros soterrados… 

-------------

OS TEUS OLLOS

Fende o ceo o lóstrego 
que con luz do lume brilla. 
A lúa, 
con fascinante brillo 
as noites ilumina. 
Brilla o sol e o seu fulgor 
fai nacer un novo día. 
As estrelas escintilan cores 
que ós corazóns cativan. 
Estoura o mar en brillos 
que voando, 
o ar salpican. 
Mais brillo 
como o que hai nos teus ollos, 
non o hai en cousa ningunha, 
nin no sol, 
nin nas estrelas, 
nin nas escumas do mar, 
nin no feiticeiro candor 
da luz resplandecente da lúa... 

-------------

O CANTAR DO CARRO VELLO
(baseado nun conto da miña avoa)

Teño eu un carro vello, 
carrandán, 
carrandoleiro, 
escangallado e desfeito, 
que de novo ben cargaba 
trigo e millo para o muíño, 
estrume para as cortes 
e leña para o inverno. 
Cabezalla de carballo, 
de castiñeiro o chedeiro, 
canizas de pino vello 
e estadullos de abeneiro. 
O meu carriño vello, 
carretán, 
carreteirán, 
foi un carro forte e rexo; 
axiña subía polas costas 
cantarín e moi lixeiro, 
espallando ao vento a música 
do seu eixiño de freixo. 
Este carriño que eu teño, 
carretiño, 
carreteiro, 
foi un carro novo e ben feito, 
ata que as raiolas do sol 
e maila choiva do inverno, 
pouco a pouco fixeron vello. 

-------------

XUNTIÑOS

Lévame sempre contigo, 
desfareime en agarimos 
e dareiche o meu amor. 
Lévame sempre contigo, 
anque sexa nunha alforxa, 
metidiño nun fardelo, 
ou no fondo dun caixón. 
Lévame a onde ti vaias, 
que quero estar ó teu lado 
e terte sempre comigo 
ata no ar que respiro, 
na ledicia dun sorriso, 
no segredo dos suspiros, 
no brillo dunha bágoa, 
no later do corazón... 

---------


TÍ...

Unha de tantas noites 
na que en soños te abrazaba, 
enchéndome de caricias 
mil bicos me dabas na cara. 
E pa que eu non espertara 
cando me estabas bicando, 
decíasme baixiño ao oído: 
abrázame meu amor, 
abrázame e sigue soñando… 

-------------


SEN RUMBO

Con brillantes remuíños de luz 
xogan co teu cabelo as estrelas 
cando polas noites camiñas 
descalciña pola area. 

Agardas oír outra vez 
o son daquelas verbas 
que unha vez che susurraron 
naquel soño que nacera 
baixo a luz da lúa chea. 

Mentres o vento acariña a túa cara, 
a auga do mar enche as túas pegadas 
con escumas burbulleiras, 
mais ti segues camiñado sen saber 
a onde teus pasos te levan. 

Detés o teu camiñar 
pa escoitar outra vez 
o son da canción aquela 
perdida no bruído do eco das verbas, 
no silencio dos bicos, 
e nos cantos de serea… 

-------------

DÚBIDA EXISTENCIAL

Ónde vive a ilusión dos soños 
que esvaecen  
nos amores durmidos? 

A ónde se foi a maxia dos amores 
que morren 
na espera de luces e brillos? 

Ónde viven as verbas de cores 
que soaron 
cantadas con amor aos oídos? 

A ónde se foron os soños escachados 
nos cantís 
dos amores rompidos? 

Ónde viven os aloumiños e os bicos 
que se perderon 
na sombra dun vento furtivo? 

Ónde está ese sitio? 
Por ónde se vai? 
Cal é o camiño? 

-------------

TERRA

Corpo durmido, 
corpo das mentes baleiras de compromisos. 
Bastión entroncado na placidez 
do lonxano lar dos fabricadores 
de deuses de metal. 
Corpo solemnemente afogado 
no dominio do amo 
prometedor de paraísos ficticios. 
Cerne dos lamentos 
das rabenadas gorxas de heraldos 
mártires submisos da liñaxe da nosa terra. 
Corpo esquecido 
na brétema do misterio do pensamento 
fráxil e furtivo. 
Corpo acubillado 
na sombra dos menhires 
enclavados na animalidade atronadora 
de profetas asasinos. 
Corpo durmido, 
corpo solemnemente submiso, 
berce da terra ensanguentada 
nas ansias proclamadas 
de pacificadoras loitas albergadas 
baixo o estandarte de guerreiras gadañas. 
Esperta, terra, esperta, 
érguete!!!
Non deixes que magoen o noso espíritu… 

-------------