MAR DE SOÑOS (Poemas)
NO VENTO
Deixou a illa aquela
na que os seus soños morreran.
Aprendeu a voar noutros ventos,
rompeu os atafais e secou as bágoas
que asolagaran a vida primeira.
Nadou noutros mares,
e descubriu unha serea que sementaba burbullas,
cores nos brillos da area
e flores de escuma nas cumes das ondas azuis
que se erguían ata as nubes.
Namorouse dela,
e pousado no fondo do mar agardou
para ver como nacía o froito da sementeira,
descubriu a razón da vida enteira,
e soupo que os brillos que chispeaban na area
eran a flor da ilusión
que os seus novos soños sempre tiveran.
LIBERDADE
Hai
un veleiro na ría
que leva pintado na popa
o
nome da liberdade,
o
nome do meu amore.
Hai
un veleiro na ría
que leva
as velas bordadas,
o foque,
cunha
cegoña viaxeira,
Nunha nube pendurada
entre as miúdas areas da praia
e os grandes croios do monte,
vivo eu nun mundo de cores
do que non sabe ninguén.
Teño unha gaiola de táboas,
dende a que sen mirar podo ver
os límites do pasado que ven
e os confíns do infinito horizonte;
en cada recuncho alumea,
por entre rendixas e fendas,
polo día a luz da lúa
e as raiolas do sol polas noites.
Óense as cancións das sereas,
que brincan no mar de ningures
cos paxaros que fabrican
as burbullas de brillos azuis.
O meu é un mundo distinto
no que nada é sempre igual;
hai ríos cheíños de amoras,
lagoas de mel e de pan,
bolboretas cantareiras
e sapiños asubiadores.
Viven, nas pingueiriñas da choiva
unhas fadas brincadeiras
que tódalas noites espallan,
polo ceo, cen mil estrelas.
Os piornos son de azucre
e de queixo os penedais,
dan cereixa os toxos moles
e mazás os silveirais.
Cheo está o ar do recendo
do chuchamel de colores,
e botan laranxa unhas xestas
que teñen branquiñas as flores.
O meu é un mundo escondido
do que non sabe ninguén;
está diante dos ollos pechados
e detrás do que ollando se ve.
Tan só se chega ata el
navegando por mares de nubes,
e vogando con remos de fume
en dorniñas de papel.
NA
CORREDOIRA DA VIDA
Pola corredoira que leva
ata o alto cumio da vida,
medran teimudas
as herbas nacidas no segredo
que os camiñantes agocharon
entre as pedras do pasado.
No seu medrar van ceibando
un aroma que mestura
un recendo de mil anos
co da flor da primavera
que
sementaran os bardos;
e
no manto de esperanza
que
no prado da vida verdea,
un corazón novo latexa
entre as pedras,
e no seu latexo silente
espalla ao vento a semente
doutra nova flor eterna.
Eu quero ser mariñeiro
do teu batel prateado,
surcar os mares
contigo
e xuntos voar polas augas
coma voan no ar os
paxaros,
Eu
quero ser mariñeiro
do
teu batel prateado,
e
poñer nas túas mans o latexo
do
meu corazón namorado.
Teño eu un carro vello
carrandán,
carrandoleiro,
escangallado
e desfeito,
que
de novo ben cargaba
trigo
e millo para o muíño,
estrume
para as cortes
e
leña para o inverno.
A cabezalla
de carballo,
era de
castiñeiro o chedeiro,
as canizas
de pino vello
e os
estadullos,
de
abeneiro.
O
meu carriño vello,
carretán,
carreteirán,
era
un carro forte e rexo;
subía
axiña polas costas
cantarín
e moi lixeiro,
espallando
ao vento a música
do
seu eixiño de freixo.
Este
carriño que eu teño,
carretiño,
carreteiro,
era un
carro novo moi feito,
pero coas raiolas do sol
e
mais coa choiva do inverno,
pouco
a pouco se fixo vello.
ESPERTARES
Estás
durmindo,
saio da habitación sen facer ruído,
mais
ti espertas,
murmuras
meu nome
e
disme que agarde un chisco;
acariño
a túa cara,
cóllesme a man e pídesme un bico…
Qué
doado é quererte,
e
qué bonito
vivir
contigo!
XUNTIÑOS
Lévame sempre contigo,
desfareime en agarimos
e dareiche o meu amor.
Lévame sempre contigo,
anque sexa nunha alforxa,
metidiño nun fardelo,
ou no fondo dun caixón.
Lévame a onde ti vaias,
que quero estar ó teu lado
e terte sempre comigo
ata no ar que respiro,
na ledicia dun sorriso,
no segredo dos suspiros,
no brillo dunha bágoa,
e no latir do corazón.
TÍ...
Unha de tantas noites
na que en soños te abrazaba,
enchéndome de caricias,
mil bicos me dabas na cara.
E pa que eu non espertara
cando me estabas bicando,
decíasme baixiño ao oído:
abrázame meu amor,
abrázame e sigue soñando…
POLA RIBEIRA DO SENTIR
Camiñas pola ribeira coa cabeza ergueita,
sempre escoitando,
agardando oír o son das verbas
da canción que un día na area resoaba cos teus soños
baixo a luz da lúa chea.
Con brillantes remuíños de luz
xogan co teu cabelo as estrelas,
o vento arrastra ata a túa cara as areas,
e a auga do mar que acariña a praia
vai enchendo as túas pegadas con escumas burbulleiras
mais ti segues camiñado coa cabeza ben ergueita,
mentres soñas que o zoar do vento
canta aquela canción que un día na area
resoara cos teus soños
baixo a luz da lúa chea.
Camiñas pola ribeira coa cabeza ben ergueita,
agardando oír o son da canción aquela,
mais tan só se escoita o bruído
que aprendeu a encher o eco baleiro
con verbas perdidas no silencio dos beixos,
e con cantos das sereas…
Comentarios