MAR DE SOÑOS
-Huellas en la arena-
-Abrín os ollos e
vin ó meu lado a alguén que me amaba e, antes de que rematara o meu tempo de soñar, decidín convertela a ela no meu
soño…
-------------
Cada vez que a los
ojos te miro,
hacia tu alma se
escapa mi alma,
y cada vez que tus
ojos me miran,
en tus miradas se asoma y me llama.
-------------
-Non teño grandes barcos pa viaxar polos mares,
tan só teño unha chalana coa que navego tódolos días polos recantos dun mar de soños, tan grande,
que toda a vida non chega pa describir cada instante. -
-------------
CONTIDO:
- Bandera de arena
- Espertares
- Brillo de Luna Azul
- Anacos de min
- Tropicalia
- Dismórfia Conxuntiva
- Los ojos del Cisne
- Os soños de Elaé
- No vento
- Liberdade
- Unha gaiola nas nubes
- Jaculatoria para una Dafne dormida
- A medida do querer
- As cores do silencio
- Na corredoira da vida
- O teu batel
- O tesouro de soñar
- Os teus ollos
- O cantar do carro vello
- Xuntiños
- Tí...
- Pola area do sentir
************************
BANDERA DE ARENA
mecido en la magia del sueño,
llené mi alforja de anhelo,
busqué la meta olvidada,
tendí mis manos a otras manos
perdidas en la razón de quiméricos recuerdos,
y se iluminó mi senda
con la imagen ardiente de tu corazón al
viento.
Hallé la ausencia de ti
en la razón de lo incierto;
en la razón de lo incierto;
sentí de tus labios en mis labios,
mil besos,
cerré los ojos,
se apagaron las estrellas el cielo,
y otro sol iluminó el firmamento viejo,
con la imagen amante de tu corazón al viento.
Encontré la brillante luz
de los perdidos sueños,
y el color de sus indefinidos destellos,
dibujó mil universos nuevos
en gotas de lluvia que resbalan
por los cristales del tiempo y bordan,
en mi bandera de arena,
la imagen eterna de tu corazón al viento.
ESPERTARES
Derrubei
a porta do alén
agardando ver teu sorriso agochado no tempo,
e
o soño que vaga no vento,
atopou nos regueiros do mar dos meus ollos
a lembranza da paixón do teu ser.
O brillante perfume do teu halo máxico,
asolaga e prolonga a envexa do verbo,
atopou nos regueiros do mar dos meus ollos
a lembranza da paixón do teu ser.
O brillante perfume do teu halo máxico,
asolaga e prolonga a envexa do verbo,
que se esgota no corazón
embruxado polos
soños que a túa imaxe inspira,
e me leva a encher a vida
co insaciable espazo da miña sede de ti.
A enquisa viaxeira na bagaxe furtiva,
navegará noutro mar
e me leva a encher a vida
co insaciable espazo da miña sede de ti.
A enquisa viaxeira na bagaxe furtiva,
navegará noutro mar
buscando a resposta no
vento
perfumado co aroma da rosa azul,
que un día pintei na sombra do meu sentir
para borrar as negruras que o tinxiron de gris.
A alma carcereira dos soños,
que un día pintei na sombra do meu sentir
para borrar as negruras que o tinxiron de gris.
A alma carcereira dos soños,
xa por sempre fuxida de min,
debuxará a túa coralina presenza
na etérea danza de esfinxes e ninfas
en aquelarre de dor e ilusión fundidas,
que día a día,
debuxará a túa coralina presenza
na etérea danza de esfinxes e ninfas
en aquelarre de dor e ilusión fundidas,
que día a día,
pulveriza e dispersa o meu sufrir.
E nas mesmas nubes,
E nas mesmas nubes,
nas que te adora o
espírito
que queima o corazón na entrega,
a miña alma rexurdirá,
a miña alma rexurdirá,
como Fénix nos eóns da espera,
para volver a idolatrarte no mundo que regalas
ó xerme que se agocha na ilusión e plenitude
coas que o teu corazón irradia vida
para volver a idolatrarte no mundo que regalas
ó xerme que se agocha na ilusión e plenitude
coas que o teu corazón irradia vida
a túa vida emana amor...
BRILLO DE LUNA AZUL -
El color de la luna en la noche
inunda de efímeros brillos
la cúpula del templo de lágrimas
de los amores perdidos.
En el eterno reloj de los sueños
el tiempo que marca la arena,
ensalza la pena en momentos
que en ti despiertan sus huellas.
Al paso del olor de una rosa,
que enigmático se deja sentir,
el clamor de un murmullo incesante
esparce en el viento tu sed de vivir,
y la sonrisa hundida en el viento
dibuja en el cielo unas nubes,
que siembran de lluvia la playa
de las palmeras azules.
El silencio desbocado
en las luces del sol de las largas mañanas,
llena de brillos los mares
y de rosa colorea sus aguas;
ya no quedan lágrimas...
Un corazón se dibuja en el cielo
al renacer tu sonrisa en las nubes,
y se llena de flores y aromas la playa
de las palmeras azules…
ANACOS DE MIN
Eu soño os mares
que estouran en ergueitas escumas,
perdidas no vento que as leva
ata o alto dos ceos azuis.
Soño a música
que pon cores ó brillo das
luces
que vagan danzantes no ar,
coma muxicas fuxidas do lume.
Soño ceos
cubertos de estrelas de mar,
sementadas por sereas que danzan
entre o algodón dunha praia de nubes.
Eu soño camiños
xurdidos no embruxo do pestanexo
inventor da ilusión espallada na brisa
de novos sendeiros
do fume.
Soño os recendos
da terra,
da auga,
do vento e do lume...
Soño a vida
que medra agochada nas horas,
esquecidas no rebumbio do vento
e da auga que move as rodas do muiño.
Eu soño metas en camiños que van a ningures,
espallados en fachucos de estrelas
que se perden na brisa que as leva
ata o alto dos ceos azuis...
TROPICALIA
Escribí un poema para cantar mis sueños,
y en cada verso,
una flor nacía entre mis manos.
Deshojé mil flores para recordar tus labios,
y con cada pétalo,
otra flor nacía entre mis dedos.
Dibujé mil rosas para recordar tus besos,
y en cada rosa,
un corazón latía entre sus pétalos.
DISMÓRFIA CONXUNTIVA
Durmo na area da praia
na que as ondas acariñan as túas pegadas.
Esperto coa luz
da misma estrela errante da vida enteira,
contemplo o teu corpo cuberto de areas,
miro no escuro fondo do mar dos teus ollos,
medran as ansias de volver a verte rir,
de renderme a ti,
e atopar novas ansias de vivir.
No meu soño estás ti;
cobillo as túas mans nas miñas,
e boto a voar na mestura furtiva
dos sentidos prohibidos,
sentíndome lume,
sentíndome ar,
sentíndome mar,
e chamarte pa fundirme contigo,
como nun aquelarre que xungue
o bruido do mar co aromado soar
do recendo da brisa dos pinos.
Durmo na area da praia
na que as ondas acariñan as tuas pegadas,
esperto pa verte,
e volto a durmir
pa seguir soñando contigo...
Caminaré por la vida
esperando encontrarte otra vez,
en cualquier lugar,
en alguna parte,
en cualquier rincón del mundo
que a través de tus ojos,
aprendí a ver.
Allí donde el tiempo deje de huir,
otra vez encontraré tu sonrisa,
y la hora del reloj de arena
dejará de importarme;
me acercaré a ti,
nos abrazaremos,
nos besaremos tiernamente,
apasionadamente,
locamente...
Caminaremos bajo la lluvia
mirándonos,
perdiéndonos en la senda nueva,
sin mundo que aguarde nuestra llegada...
Cesará la lluvia,
desaparecerá el universo,
quedarán tan sólo las huellas
de nuestros pues en el agua,
y la cómplice sonrisa
de nuestras siluetas abrazadas...
otra vez te alejarás de mí,
caminando lentamente
bajo las gotas de lluvia
que caen desde las hojas
de los árboles del paseo de la playa...
OS SOÑOS DE ELAÉ
Elaé aprendeu
a secar o mar das súas bagoas
e a facer mais grande a praia
das luces do seu espertar.
Aprendeu que os soños de onte
son lembranzas de
mañá,
e que os soños
vellos son tan só
o comezo do camiño
que nos queda por andar.
Descubríu que hai
ilusións
que se poden sentir
e tocar,
aprendeu a sentarse
no vento,
a agardar a
chegada dos soños
a facerlles un
sitio no tempo,
e esquecer todo o demáis.
Outra vez aprendeu a camiñar,
a saltar entre as pedras,
a voar,
a cansarse e durmir
baixo un manto de estrelas,
a escoitar cómo
cantan as nubes,
e a xogar coas
sereas que danzan
entre os brillos
das ondas que escachan
na area da praia
dos soños
dunha illa do mar de
ningures.
Elaé volveu a soñar.
NO VENTO
Deixou a illa aquela
na que os seus soños morreran.
na que os seus soños morreran.
Aprendeu a voar noutros ventos,
rompeu os atafais e secou as bágoas
que asolagaran a vida primeira.
Nadou noutros mares,
e descubriu unha serea que sementaba burbullas,
cores nos brillos da area
e flores de escuma nas cumes
das ondas azuis que se erguen ata as nubes.
Namorouse dela,
e pousado no fondo do mar,
agardou.
pa ver nacer o froito da sementeira,
Descubriu a razón da vida enteira,
e soupo que os brillos que chispeaban na area
eran a flor da ilusión
que nos seus novos soños sempre estiveran.
LIBERDADE
Hai
un veleiro na ría
que
leva pintado na popa
o
nome da liberdade,
o
nome do meu amore.
Hai
un veleiro na ría
que leva as velas bordadas,
o foque,
cunha
cegoña viaxeira,
cunha estrela.
Hai un veleiro na ría
que ten despregado o velame,
agardando o vento mareiro
que o leve a navegare.
UNHA GAIOLA NAS NUBES
Nunha nube pendurada
entre as miúdas areas da praia
e os grandes croios do monte,
vivo eu nun mundo de cores
do que non sabe ninguén.
Teño unha gaiola de táboas,
dende a que sen mirar podo ver
os límites do pasado que ven
e os confíns do infinito horizonte;
en cada recuncho alumea,
por entre rendixas e fendas,
polo día a luz da lúa
e as raiolas do sol polas noites.
Óense as cancións das sereas,
que brincan no mar de ningures
cos paxaros que fabrican
as burbullas de brillos azuis.
O meu é un mundo distinto
no que nada é sempre igual;
hai ríos cheíños de amoras,
lagoas de mel e de pan,
bolboretas cantareiras
e sapiños asubiadores.
Nas pingueiriñas da choiva viven
unhas fadas brincadeiras,
que tódalas noites espallan
polo ceo,
cen mil estrelas.
Os piornos son de azucre
e de queixo os penedais,
dan cereixa os toxos moles
e mazás os silveirais.
Cheo está o ar do recendo
do chuchamel de colores,
e botan laranxa unhas xestas
que teñen branquiñas as flores.
O meu é un mundo escondido
do que non sabe ninguén;
está diante dos ollos pechados
e detrás do que ollando se ve.
Tan só se chega ata el
navegando por mares de nubes,
e vogando con remos de fume
en dorniñas de papel.
JACULATORIA PARA UNA DAFNE DORMIDA
Sinfonía de la vida florecida en explosiva mezcla
de celestes brillos.
Amiga,
compañera,
perseguida estrella,
manantial de cariño,
cárcel del alma por amor cautiva,
pasión por vivir el sueño dormido,
eterna canción silenciosa de las lágrimas
que se hacen río
y llenan el mar con historias
del fracaso
de amores infinitos.
Perseguida estrella,
afán de los sentidos,
cárcel del alma por amor cautiva,
pasión,
ilusión,
cariño,
fuente de la vida,
cielo estrellado,
brillo,
sinfonía de la noche florecida
en explosiva mezcla
de celestes sueños furtivos...
A MEDIDA DO QUERER
Qúerote a tí...
Qué
canto te quero?
Canto te quero non
sei,
que non sei como se
mide
o que te estou a
querer;
tan só sei que eu te
quero
mais do que podo
saber,
que te quero tanto,
tanto,
que
canto te quero non sei !!!
AS CORES DO SILENCIO
Non digas
de min
o que non digan meus versos,
nin fales das flores de outono
que na miña poesía naceron.
Non digas da auga do río
en que afogaron os medos,
nin fales das noites de sol
nin do universo de ceos amárelos.
Non digas da terra do país de ningures
nin do aroma de amor do cálido inverno,
nin fales dos soños de outono
que os dous sementamos no vento.
Non digas dos camiños das nubes
polos que nos gusta perdernos,
nin fales do tesouro esquecido
no longo bruar do silencio.
Non fales da cor e do lume que o tempo
agocha no mundo dos beixos;
non digas dos nosos universos,
deixa que o fagan meus versos…
o que non digan meus versos,
nin fales das flores de outono
que na miña poesía naceron.
Non digas da auga do río
en que afogaron os medos,
nin fales das noites de sol
nin do universo de ceos amárelos.
Non digas da terra do país de ningures
nin do aroma de amor do cálido inverno,
nin fales dos soños de outono
que os dous sementamos no vento.
Non digas dos camiños das nubes
polos que nos gusta perdernos,
nin fales do tesouro esquecido
no longo bruar do silencio.
Non fales da cor e do lume que o tempo
agocha no mundo dos beixos;
non digas dos nosos universos,
deixa que o fagan meus versos…
NA CORREDOIRA DA VIDA
Pola corredoira que leva
ata o alto cumio da vida,
medran teimudas
as herbas nacidas no segredo
que os camiñantes agocharon
entre as pedras do pasado.
No seu medrar van ceibando
un aroma que mestura
un recendo de mil anos
co da flor da primavera
que
sementaron os bardos;
e
no manto de esperanza
que
no prado da vida verdea,
un corazón novo latexa
entre as pedras;
no seu latexo silente
espalla ao vento
a semente
dunha nova flor eterna.
O TEU BATEL
Eu quero ser mariñeiro
do teu batel
prateado,
surcar os mares
contigo
e xuntos voar polas augas
coma voan no ar os
paxaros.
Eu
quero ser mariñeiro
do
teu batel prateado,
e
poñer nas túas mans o latexo
do
meu corazón namorado.
O TESOURO DE SOÑAR
Non busco tesouros soterrados,
que teño a riqueza do vento
que enche de aromas os días
do outono dos anos.
Teño a riqueza dun mar
no que as sereas e as fadas
que os demais nunca ven,
brincan na escuma das ondas
nas que tódolos días medran e morren
millóns de universos de soños
que aínda están por nacer.
Teño o tesouro da area da praia
xurdida da eterna caricia
dos golpes dos anos.
A miña riqueza é
a inmensidade do ar
no que voan os paxaros.
A miña ilsusión,
xogar con eles no vento,
escoitar os seus trinos,
arremedar os seus cantos…
Non quero mais riquezas,
eu teño no medio das nubes
un niño de ilusión e esperanza pintados,
e vivo baixo un ceo pintado
con estrelas de cores que alumean
o meu mundo imaxinario.
Non preciso barcos para viaxar polos mares,
pois pecho os ollos e navego
polos recantos
dun océano de ilusións e de soños,
tan grande,
que toda a vida non chega
pa describir cada instante.
Teño o tesouro e a riqueza
de oír o bruído das ondas
ao escachar nos penedais,
ver as gaivotas bailar no vento
que zoando,
fai que dancen as follas
e abaneen as polas das árbores.
Eu non busco
tesouros soterrados…
OS TEUS OLLOS
Fende o ceo o lóstrego
que con luz do lume brilla.
A lúa,
con fascinante brillo
as noites ilumina.
Brilla o sol e o seu fulgor
fai nacer un novo día.
As estrelas escintilan cores
que ós corazóns cativan.
Estoura o mar en brillos
que voando,
o ar salpican.
Mais brillar como brillan teus ollos
non brilla cousa ningunha,
nin o sol,
nin as estrelas,
nin as escumas do mar,
nin o feiticeiro candor
da luz resplandecente da lúa...
O CANTAR DO CARRO VELLO
Teño
eu un carro vello,
carrandán,
carrandoleiro,
escangallado
e desfeito,
que
de novo ben cargaba
trigo
e millo para o muíño,
estrume
para as cortes
e
leña para o inverno.
Cabezalla
de carballo,
de
castiñeiro o chedeiro,
canizas
de pino vello
e estadullos de
abeneiro.
O
meu carriño vello,
carretán,
carreteirán,
era
un carro forte e rexo;
subía
axiña polas costas
cantarín
e moi lixeiro,
espallando
ao vento a música
do
seu eixiño de freixo.
Este
carriño que eu teño,
carretiño,
carreteiro,
era un
carro novo e moi ben feito,
que coas raiolas do sol
e
maila choiva do inverno,
pouco
a pouco se fixo vello.
XUNTIÑOS
Lévame sempre contigo,
desfareime en agarimos
e dareiche o meu amor.
Lévame sempre contigo,
anque sexa nunha alforxa,
metidiño nun fardelo,
desfareime en agarimos
e dareiche o meu amor.
Lévame sempre contigo,
anque sexa nunha alforxa,
metidiño nun fardelo,
ou no fondo dun caixón.
Lévame a onde ti vaias,
que quero estar ó teu lado
e terte sempre comigo
ata no ar que respiro,
na ledicia dun sorriso,
no segredo dos suspiros,
Lévame a onde ti vaias,
que quero estar ó teu lado
e terte sempre comigo
ata no ar que respiro,
na ledicia dun sorriso,
no segredo dos suspiros,
no brillo dunha bágoa,
e no later do corazón.
e no later do corazón.
TÍ...
Unha de tantas noites
na que en soños te abrazaba,
enchéndome de caricias,
mil bicos me dabas na cara.
E pa que eu non espertara
cando me estabas bicando,
decíasme baixiño ao oído:
abrázame meu amor,
abrázame e sigue soñando…
na que en soños te abrazaba,
enchéndome de caricias,
mil bicos me dabas na cara.
E pa que eu non espertara
cando me estabas bicando,
decíasme baixiño ao oído:
abrázame meu amor,
abrázame e sigue soñando…
POLA AREA DO SENTIR
Con brillantes remuíños de luz
xogan co teu cabelo as estrelas
cando polas noites camiñas
altiva,
descalciña pola area.
Agardas oír outra vez
o son daquelas verbas
que unha vez creiche escoitar
naquel soño que nacera
baixo a luz da lúa chea.
baixo a luz da lúa chea.
O vento pinta a túa cara coa area,
a auga do mar que acariña a praia
enche as túas pegadas con escumas burbulleiras,
mais ti
segues camiñado
sempre coa cabeza ergueita.
Soñas que no zoar do vento resoa
aquela canción
que un día na area
pintaron para ti as estrelas
baixo
a luz da lúa chea.
Camiñas coa cabeza ergueita,
agardando
oír o son da canción aquela,
que se perde no bruído do eco
das verbas perdidas no silencio dos bicos,
e nos cantos das sereas…
Comentarios