CRÓNICA DAS HORAS VELLAS
CRÓNICA DAS HORAS VELLAS ( Cartas a ti… ) OS DÍAS GRISES Sei moi ben que non botabas todo o ano no pobo, mais ti eras dos que viñan a miudo; poida que te lembres daqueles invernos en que pasaban os meses sen que se vira o sol. Chovía sen parar; a auga baixaba do monte carrexando pedras e terra, as rúas semellaban ríos de lama polos que non se podía andar, e non había zocos nin zamarra que abondasen para tornar tanta auga. Naqueles días curtos e grises a electricidade fallaba de cote, quedabamos sen corriente durante semanas enteiras, e había que botar man dos candís e das velas pa alumear e ter algo de luz. Matabámolo frío ó carón do lume da lareira; moitas noites, mentres se secaban os zocos, ceabamos con torresmos e castañas. Algunha vez comiche aquelas patacas que se facían nas brasas? Envolvíanse nunha verza e cando estaban asadas, escachábanse pa que arrefecesen, botabámoslle un chisco de sal, unha pinga de aceite cándo o había, e…, non h...
