A LENDA DO LIBRO NEGRO
-Esta historia non está baseada en feitos reais (ou si...), e ata poida que os personaxes deste conto teñan vivido entre nos (ou non...) Fose así ou non, calqueira semellanza coa realidade é totalmente intencionada.
A LENDA DO LIBRO NEGRO
Sentábase ó pe da lareira, poñía uns estraños
anteollos sen vidros, e abría un misterioso libro que non deixaba que tocara mais
ninguén. As follas corrían solas, coma movidas polo vento; alí onde paraban de
ir dun lado pa outro, o avó poñíase a ler e botaba uns minutos sen cambiar de
páxina. Ó rematar a lectura, cunha navalla de folla curva cortaba uns anacos de
touciño, espetaba dúas lescas nun garabullo, e facía os torresmos sen deixar de
rosmar e maldicir:
-Demo de
libro!!! Quén me mandaría a min, carallo?... Quén me mandaría a min…?
Daquel libro de tapas de madeira negra (non sei si negras polo uso, polo fume, ou porque sempre foi así), eu só sabía que non podía nin tocalo. Habían de pasar uns anos ata que o tiven nas miñas mans; a primeira vez que o abrín..., a garda, que esa historia aínda non toca...
Polo demais, coido que algunha vez da que nin
me lembro, alguén me contou que un día, estando no monte, o avó
sentiu que a terra tremaba preto de onde rozaba toxos co gabillo; ó
achegarse descubriu que dun tobo de coello saían unhas mans osudas, longas e
enlamadas, que tentaban facerse cun fardel agochado entre as carpazas. Asustouse, pensando que cedera o terreo dalgunha cova e que ó
afundirse arrastrara a alguén ata soterralo; reaccionou botándose ó chan para tentar turrar delas, mais foi tan só tocalas, as mans desapareceron; cando o
contaba amosaba as palmas das súas pa ensinar as marcas que lle
deixaron aquelas outras que, según o contaba, queimaban coma o lume.
O avó colleu o fardelo, desfíxolle o
atafal, e veu que dentro, ademais dunhas ferramentas moi gastadas, había tamén unha
estraña navalla de folla volteada, un frasco cheo dun espeso líquido vermello,
uns lentes sen vidro, croios de cores, cordeis, arames, unha chave con catro
paletóns facendo cruz, e un libro coas tapas de madeira negra.
O día nubrouse de súpeto e comezaron
a caer unhas grosas pingueiras de tormenta. Apurou pa chegar á casa,
meteu o gando nas cortes, e foi a baleirar a bolsa enriba dunha mesa; agora, dentro tan
só estaban a navalla, os anteollos, e o libro…
Agochou o fardelo, e decidiu contar tan só o episodio das mans. Ó entrar na casa a todos lles estrañou que chegase daquela hora:
-Pasouche algo? Cómo ves tan pronto?
-Coa que está caendo, como pa non vir!!! É non vos imaxinades o que me pasou na zarra!!!
-Hai un anaco estaba raiando o sol. A ver con que conto nos ves agora!!!
-Pois fora hai un río de auga; e ata me pareceu oír un trono. Con tanta choiva enriba, o que non sei é por qué non me mollei...
Sentouse ó pé da lareira, e con cara compunxida, comezou a contar o que lle acontecerá. Non lle sorprendeu que ninguén crerá aquela historia...
A COVA DO MONTE
Parou de chover xa ben entrada a noite; o avó aproveitou pa comezar a ler o libro. A cada pouco remexíase, cerrábao, quedaba mirando para un punto calquera, e volvía a abrilo ó tempo que asentía coa cabeza mentres rosmaba non se sabe qué. Ó día seguinte espertou coas raiolas do sol que xa pintaban de vermello as cumes do monte da serra. Non lembraba nin un só día en que o mencer o collera na cama...
Non quixo nin almorzar; bebeu dun trago un chinco de caña, colleu o gabillo, meteu o libro no fardelo, e volveu ó mesmo sitio onde o día anterior vivira aquela situación tan estraña.
Quedou abraiado ó ver que o tobo do coello agora era moito mais grande, tanto que alguén algo fraco, podería meterse nel... Estivo buscando algunha marca ou algo que tivese sentido, mais nada indicaba que naquel burato houbese algo. Deixou o atadallo debaixo das carpazas, que agora tamén parecían ter medrado mais que as outras, e púxose a rozar nos toxos á beira das árbores secas que había que talar; namentres, axexaba de cote cara o burato, agardando que aparecesen outra vez aquelas mans e se fixeran co atadallo.
Pasou media mañá cortando na matogueira. Sentouse nunha cañota dende a que vía o burato ó que non lle quitaba ollo. Tardou un intre en darse conta de que a bolsa que il deixou entre as carpazas, xa non estaba alí.
Ergueuse dun pulo e correu para comprobar que, efectivamente, o fardelo desaparecera. Antes de ir pa casa, aínda deu unhas cantas voltas pola leira. De cando en vez volvía a cabeza atrás tentando ver algo, calquera cousa que lle axudara a entender o que estaba pasando.
Nunha delas descubriu que cerca da cancela había un neno e unha nena loiros que movían as mans a xeito de saúdo. Un amalló desatado fixo que o avó baixara a vista, e cando volveu a mirar, xa non estaban os nenos...
Polo camiño non deixaba de rosmar:
-Carallo... Vou tolear... Desta toleo!!!
Non sabía o que lle agardaba ó chegar á casa...
Tal como facía á miúdo dende moito antes de ter tractor, foi dereito á eira, puxo o xugo na cabeceira do carro, colleu o adival e..., alí estaba, no medio do chedeiro, un saco cun atadallo igualiño ó do fardelo que acababa de deixar no monte...
-Qué carallo está pasando...?
Esta vez, no saco había un caderno coas tapas da cor da madeira do buxo. As follas estaban cheas de garabatos inintelixibles dispostos a xeito de listaxe, e con algún debuxo de animais e seres nunca vistos.
O avó púxose a pasar nas follas e, así como as ía ollando, aqueles garabatos sen xeito tornábanse lexibles. Deuse conta de que era capaz de ler todo o que estaba debuxado e garabeteado naquel libriño e, tamén de que aquel caderno era unha especie de contrato polo que adquiría certas obrigas a cambio de... ¿a cambio de qué? Había algo que non entendía, mais sabía que tiña que comprometerse a coidar o caderno.
De súpeto sentiu que non estaba só e, a pesares de non ver a ninguén, sabía que á súa beira estaban os nenos loiros...
-Quen sodes? Qué queredes? Por qué non vos vexo?
-Pronto nos verás. Sentirás que estamos preto, e polo de agora tan só ti nos poderás ver. Queremos axudarche a protexer o caderno porque, sen il, o libro negro pode ser moi perigoso; cada vez que botes unha ollada a calquera dos dous, atoparás algo novo, sorprenderache descubrir que sabes cousas que van máis aló do entendemento, verás o que outros non ven... Pouco a pouco saberás mais cousas de nos; aprende os nosos nomes e cando che pareza que nos precisas, tan só pensa en cómo nos chamamos e deseguida estaremos á túa beira, mais non digas os nosos nomes en voz alta; sobre todo, non contes nada a ninguén: eu chámome Kendric e, ela, Kendal.
-Hmm... Nunca tal oíra; de ónde veñen eses nomes? Kendric e Kendal... E si o contase..., haberá alguén que me crea? Quén carallo sodes?!!!
-Tan só te vai a crer aquel a quen está destinado o libro. Somos viaxeiros doutro tempo, dunha dimensión que algunha que outra vez compartimos con vos para axudarvos; descubrirás que entre nos tamén hai nomes que che parecerán moi comúns. Mira: as mans que buscaban o fardelo pertencen a Argimira, un deses seres ós que chamades meigas, unha meiga que se trabuca con todo o que ten que facer; por iso atopáchelo fardo antes de tempo...
-Antes de tempo? Unha meiga!!! Outra dimensión? Qué hai da tobeira que cada vez é máis grande? E quén carallo é ese a quen está destinado o libro? Isto é u pesadelo...
-O libro ten que rematar nas mans daquel que leva a marca da frecha que hai mil anos lle atravesou o corazón...; do resto das cousas xa irás vendo cómo e quen as ten que empregar.
-Unha marca? Cómo a dunha coitelada? Eu coñezo esa marca!!! Naceu con ela; é coma unha raia fonda que... Estádesme dicindo que...? Non pode ser!!! O noso neto?...
-----------------------------
-Din que é malo comer moito á ceeea... Estaste pasaaando... Non comas tanto, que despois non dormes!!!
-Carallo!!! Como non durmo é si non ceo!!!
E durmeu, durmeu..., ata que aquel ruído, ou o que fose, lle quebrou o soño.
Saíu da cama a modiño pa non espertar á avoa e cando se dispoñía a acender o lume, oíu un ruído que chegaba do salón, un ruído que agora lle pareceu o mesmo que o espertou...
-Esta vez trouxémoste nós. Ímosche dicir como tes que facer pá entrar no outro lado. Este carro de madeira que tanto coidache, pode ser unha das portas.
-Entrar en qué outro lado
-No noso mundo.
-Qué mundo? Ónde?...
-Aquí mesmo; un mundo dentro do vosso mundo, no voso espazo, no voso tempo. Un mundo que sempre tivéstedes diante, un mundo que sempre tocástedes..., mais un mundo que nunca quixéchedes ver.
-Mais..., si está no noso mundo e no noso espazo..., cal é a diferencia do voso mundo co noso?
-Hmmm... Xa irás vendo, xa irás vendo...
-Pá ser uns nenos, sodes uns nenos moi raros...
-Nenos? Entre os dous sumamos mais anos que os que suman todos os das Cruces xuntos!!! (dixo Kendal medio enfadada) Ven, senta no chedeiro, que imos saltar.
-Saltar? Ai, non!!! Quéredes que me magoe?
-A ver oh... É un xeito de dicir que imos a atravesar a porta...
-Qué porta? É pá ir a ónde?
-Pecha os ollos...
Nin conta se deu; nun intre veuse na zarra das covas, a zarra a onde tanto lle gustaba ir. Miraba ó seu redor; sabía onde estaba, todo lle era coñecido, mais todo lle parecía novo. O tobo que tanto aumentara de tamaño nun só día, agora era tan pequeno que apenas cabería un coello. Kendric deuse conta das dúbidas do avó, e díxolle:
-Nunca foi meirande; tan só o vias como só ti o podes ver. Se queres podes entrar nel; atoparás cousas que farán que comeces a entender o que está escribido no libro.
-De onde saile esa sombra... Semella o reloxo do salón...
-Qué é aquilo que saile do tobo?!!!
Seguirá...